3. utanıram.özüdə çox.ərgənlikdə etdiyim hərəkətlər,oturub durduğum yanlış insanlar,uçurumun kənarından geri dönməyimi yada salanda indiki halıma görə şükür edirəm.1ci kursa qədər oturub durduğum tiplər qaqalar idi amma qaqa tipinin də ən aşağı sivilizasyadan ən uzaq qalmış növündən idilər.bir siqaretə görə oturub durduğu insanlara söyüş qoya biləcək,onu bunu öz aləmində peysər çıxartmaqdan alçaltmaqdan həzz alan insanlar idi daha doğrusu idim məndə elə idim.amma həyatda insanın məqsdədinin olması və sadəcə özünü düşünmək başqalarını əsas da valideynlərini düşünməyinin lazım olduğunu sanki bir anda şillə kimi insana həyat üzünə vurur.oturub durduğum insanların çoxu bilmirəm indi hardadılar görmək də istəmərəm heç amma onlardan biri ilə uzun müddət sonra qarşılaşmaq insanın başına qaynar su tökür elə bil.mən çünki onlara görə dastoynu bratlardan biri idim və birdən birə onlarla görüşməməyə başlamağım daha sonra universitetə başlamağımla başqa şəhərdə başqa mühitdə yaşamağım onlarla aramda məsafə yaratdı artıq onların zarafatlarına gülməməyə başlamaq,qəlyan çəkmək və siqaretdən tüstülər çıxararaq o qız bu qız haqqında qəhbə qəhbə danışmaqdan imtina etmək,söyüş zarafatları ilə kimisə alçaldmaqla guya ki əylənmək (mırt tutmaq) ın səhv olduğunu desəydim yəqin ki onlar məni onsuzda özləri çıxdaş edəcəkdilər avtomatik olaraq elə buna görə də mən özüm onlardan imtina etdim.üstündən 6 il keçib artıq bunun üstündən və 6 ildən sonra o köhnələrdən biri ilə görüşdükdə və onun hələdə həmin həyatı sürdüyünü gördükdən sonra onun neçə il sonra yenidən bu bataqlıqda batan dost "kruqu"ilə birlikdə çay içmək və yenidən əlaqə saxlamaq "divijeniyalara" dəvam etmək təklifini rədd etdikdə nə qədər düzgün qərar aldığımı indidə hiss edirəm.hə düzdü məndə bir zibil deyiləm dostum yoxdu ətrafım yoxdu "zato" valideynlərdən ayrı tək yaşadığım evim qazancım tək də olsam sakit həyatım var.hələ yenədə həyatımı qurmağa devəm etmək məqsədim var sevgilim,qarşı cinslə sevgi münasibəyim olmayıb heç vaxt indi də yoxdu amma onlar kimi olsaydım heç şansım olmayacaqdı buna əminəm indi heç olmasa ümidim var)) amma ən əsası valideynlərimin mənimlə fəxr etdiklərini demələri və onlardan gizli qalmış bu utanc "kruqumudan" xəbərləri olmaması mənim üçün ən böyük uğur oldu həyatda.....həyatda nəisə dəyişmək həmişə öz əlində olmasada bir çoxu insanın özündən və ətrafından asılı imiş zərərin harasından qayıdsanda kardır