9. Saatların yetmədiyi zaman.Günün hər dəqiqəsini doldurdugumuz mənasız işlər...


bu da olsun, bu həftə də keçsin yaxşı olacaq deyə düşünürəm. Bu da olur, bu həftə də keçir, amma heç nə yaxşı olmur. Son dəfə özümə nə zaman vaxt ayırmışam? Son dəfə nə vaxt kimləsə həvəslə danışmışam?
Şeirlərin, yazıların ortasında sıxılıb digərlərini oxumağa başlayıram. Sonra onlardan da sıxılır və kiməsə yazmaq, başımı dağıtmaq istəyirəm. Və təbii ki sonra yazdıqlarımdan da sıxılıram. Hətta sizin yerinizdə olsam çoxdan bu yazıdan da sıxılıb atmışdım bir qırağa.
Gecə nə barədəsə uzun-uzun düşünmək istəyir, sonra düşünməyin mənasız olduğu qərarına gəlirəm. Yeni yaranıb bu vərdişim. Gecələr düşünmək dəbinin keçdiyi fikrindəyəm nəsə. Elə bil bütün bunlar 2013-2014də qalmalı idi. Sanki mən həmin 2013-2014də gecələr düşünərək bütün bu mənasızlığa bir həll yolu tapmalı idim. indi isə gecdir, hər gecə nə qədər düşünsəm də heç bir şeyin dəyişməyəcəyi həqiqəti ilə barışmışam.
“same shit, different day”.
Bəzi gecələr bu çarəsizlik mənə əlavə kədər verir. Nə bilim, kütlə şüuru ilə hərəkət etməyin doğru olmadığını düşünürəm. Sonra kədərli insanların da bir kütlə olduğu, elə ya belə, hər bir insanın hər hansı bir qrupa aid olduğu qənaətinə gəlirəm. Və bütün bu qruplar, ümumi desək, bütün insanlar çox maraqsız görünür. Hər şey sıxıcı gəlir. Bütün bu 140 simvol, qısa videolar dünyasında bizə treyler insanlar lazımdır sanki. Hətta artıq tanıdığım adamlara “See more” gözü ilə baxmağa başlamışam. Sıxıcı görünürlər, hekayələrinin davamı heç vaxt maraqlı gəlmir. Sonra bu problemləri necə həll etmək, necə bu kədərdən yaxa qurtarmaq olar deyə düşünməyə başlayıram, sonra da ağlıma gəlir ki, bütün bunlar barədə 2013-14də düşünməli idim.