57. Özəl olmağımızı görmək istədiyimiz üçün yaşadığımız duyğu.

Dəyərləndirərkən filtirimiz ümumi sablonlardan ibarət olsa da əslində biz insanda fərqliliyi sevirik. Hansı ki, onu yalnız sən görürsən. Belə olanda özümüzü daha yaxşı hiss edirik və daha çox dəyərini bilirik Şəxsiləsdiririk. insanın gərək şəxsi tərəfi olsun həmişə. Gizli sirli qalann tərəfləri olsun. Tanıdıqca kəşf edəsən deyə. Göl heç kəsə maraqlı deyil çünki içi məlumdur hər kəsə.Amma okean daha dərindir,naməlumdur,sirlidir və hər kəs onun dərinliyinə baş vurub ordan almaz tapa bilmir. Sən dərinliyə getdikcə buranın nə qədər az insan tərəfindən kəşf olundugunu görürsən və sonda elə yerə catırsan ki, oranı ancaq sən görub duya bilirsən. Bu anda dəyər ən son həddinə catır sevgi yaranır. Sen özünü sevirsən . Ora mən baş vurdum deyirsən. Əgər bunu hər kəs bacarsaydı o da maraqsız və deyərsiz olardı. Heç kəs almazı vecinə almazdl. Almaz gözəl olduğundan basqa həm də həm də cətin tapıldığı və az olduğu üçün dəyərlidir.az insan ona sahibdir.insan da gərək biraz esidilməyən musiqi kimi, görunməyən əsər kimi olsun.

Amma bu gizlilik həddindən artıq çox olanda qara çarşablı qadın kimi olirsan.Maraqsız 5 arvaddan biri. Yəni eyni. Həddindən artıq az olanda da merlin manro kimi olursan maraqsız, hamının kəşf etdiyi biri . Yəni eyni. Qızıl orta: nə qədər kainata acıq olsan da səxsiliyini saxlamaqdır. Onda daha cox yox, daha dərin sevir (və sevilir) insan. insanlarla nələri paylasdığın önəmli deyil necə paylasdığın önəmlidir. Fərqləndirə bildiyin qədər özəl, özəl olduğu qədər dəyərli,dəyərli olduğu qədər də sevgi olur insan.sahiplənmək yox xususiləşdirmək lazımdır insanı.cunki insan özünü xüsusi hiss etdiyi qeder sevir. Qısqanclıq isə bu hissin ibtidai, mutasiyaya uğramıs və sikəst formasıdır.yəni sevginin olmadığı bir hissdir.

P.s. biraz çürükçülük etməyim gəldi.Axıra qədər oxuya bildinizsə halaldı