6. 17-18-19 yaşım olanda iki dəfə betalıq etmişdim sevmişdim guyaki ağlamışdım hələ 18 yaşım olanda sonra yenə sevdim o da məni sevmədi əksinə onu heç sevməyən ama özünü sevən bir avaranı sevdi və bundan sonra daş başa dəydi,lazım deyilmiş beta (və ya baborab)...unutmaq lazım deyil ki,heç bir qız özünə tabe olan kişini kişi kimi görmür özü inkar belə etsə əslində onun gözündə rahatlıqla idarə olunan uşaq kimi bir şeydi.bütün qadınlar idarəolunmaq xarakter cəhətdən güclü dominant bir kişi tərəfindən sevilmək istər bəli bəzi məzi yox bütün.feministlər istisna deyil onlar sadəcə qadın zorakılığına qarşıdırlar amma qadınlıq instiktləri heç bir zaman bu tip bir kişidən imtina etməz.əgər özünü qız kimi aparırsansa,romantiksəndə,qızın dediyi 80 şeylə razılaşırsansa,həyatını onun qərarları və zövqü üstünə qurursansa uduzmağa məhkumsan çünki əvvə axır səni tərk edəcək.bura qədər hər şey aydındı bəs mənim öz fikrim nədi bu barədə? qızların "filosofiyasını" başa düşdükdən sonra artıq heç bir qıza ağız açmıram və yaxınlaşmağa çalışmıram illərdi.alfa ola bilmirəm çünki özümü də sevmirəm,özümü olmadığım bir insan dərəcəsinə qaldırıb kiməsə yalandan prezentabelniy şəkildə təqdim etmirəm.öz əskikliklərimi bilirəm və bununla razılaşmışam ancaq özümü kiminsə qabağında alçaltmaqdansa və ya olmadığım bir insan kimi olub özümü aldatmaqdansa tək olmaq özün üçün yaşamaq daha yaxşıdı.sonu yanlız ölməklə ömürün cavan çağının yalnızlıqla keçməsi bahasına belə olsa.qısası nə alfa ol nə beta poxiust ol zor yaşa.başqaları üçün yaşayan insan özünə vaxt ayrımağa vaxt tapmaz heç vaxt