137. 14 fevral 2019 tarixində başıma gələn balaca gözəl hekayəni istəyirəm sizə danışım.
tarixin 14 fevral olması və mənim birlikdə qeyd edə biləcəyim birinin olmaması onsuz da depressiv olan ruh halımı daha da pisləşdirirdi.
dərsdən çıxdım,digər dərsimin başlamasına hardasa 2 saat var idi.əvvəlcədən bir dostuma demişdim ki gəl o arada görüşək,gedək mcdonaldsa,sonra dərsə birlikdə gedərik.hə deməsinə rəğmən işi çıxdı,gələ bilməyəcəyini dedi.digər bi dostuma təklif etdim,o da əvvəl qəbul etdi sonra nə oldusa fikrindən daşındı.qara bəxtim kor taleyim.
hər nəysə,gördüm heç kəs yoxdu,özüm tək getdim.sifarişimi verdim,oturmağa yer axtarmağa başladım.gözümə bir yer kəsdirdim,tam oturacaqkən hardasa 30-40 yaşlarında bir kişi dedi ki,xanım bağışlayın,bizim yerimizdir.yanında da balaca uşaq var idi,3-4 yaxlarında oğlan uşağı.
dedim hə,bağışlayın.tam keçirdim başqa yerə ki,dedi yox oturun,onsuz da biz hələ sifariş etməmişik,yer də yoxdur çox.uşağı otuzdurdu,mənə dədedi ki,zəhmət olmasa uşağa diqqət edin,heç hara getməsin,mən sifariş verirəm.mən də qəbul etdim.
elə tam başlayırdım yeməyə ki,gördüm uşağın yeməyi hələ yoxdur.qabağımdakı fri kartofu qoydum ortamıza,dedim buyur birlikdə yeyək.uşaq da qəbul etdi.çox xoşlayırmış deyəsən kartoşkanı.
hər nəysə,harda 10 dəqiqə sonra yeməyimi bitirirdim,uşaqla birgə fri kartofu da pendirli sousa batırıb yedik bitirdik,ataı gəldi.dedi,çox sağolun.elə dəyməz deyib qalxırdım ki,bir paket fri kartofu uzatdı mənə.dedi ki,bildim oğlum xoşlayır,sizinkindən yeyəcək.buyurun bu sizindir.nə qədər qəbul etməməkdə israr etsəm ,tələsdiyimi desəm də,dedi götürün yolda yeyərsiniz.
həyatda belə düşüncəli insanların olması məni xoşbəxt edir..