869. mən xəstə bir insanam. Çox, çox xəstə. Özümü lazımsız, gücsüz, zəif, sevimsiz biri kimi hiss edirəm. Tez-tez "həyatım niyə belədi? Davam etməyin nə mənası var?" Deyirəm. Ətrafımdakı insanları öz "dərdlərim" ilə bezdirdiyimi düşünürəm. Sevdiyim qız məni sevmir. Nifrət edir bəlkə də. Başqa oğlanlarla yaxşı yola gedir. Həyata nifrət edirəm.

Çıxıb getmək istəyirəm. Amma necə, hara bilmirəm. Özümü yaxşı hiss etmək istəyirəm. Pis olmaqdan bezmişəm. amma əlimdən heç nə gəlmir. Xoşbəxt olmaq yox, özümü yaxşı hiss etmək istəyirəm. Digər insanlar kimi olmaq istəyirəm. Vecimə almamaq istəyirəm. Özümü zibil kimi hiss edirəm.

Həyat dayanıb. Hər kəs yoluna davam edir. Yaşamağa davam edir. Həyatlarında davam edən bir proses var. Hər kəs bir şeylər edir və nəticəsini gözləyir. Mən isə oturmuşam bir yerdə. Səhər iş, axşam ev, həftə sonları depresiv ataklar. Heç bir inkişaf, heç bir irəliləyiş yoxdu həyatımda. Olduğum yerdə qalmışam və hər kəs irəliləyir. Onların həyatına bir yükəm. Elə öz həyatıma da yükəm.

Həyatımda yaxşı bir şeylərin olmasını gözləyirəm. Məni həyata bağlayacaq bir şey olmasını. Hər şeyə, hər kəsə həvəsimi itirmişəm. Yaşamaq üçün, səhər oyanmaq üçün, pul qazanmaq üçün, kurslara getmək üçün heç bir səbəbim yoxdu.

insanlarla danışanda onlardan özümdən zəhləm gedir. Danışmayanda ürəyim sıxılır. Dəli oluram deyəsən. Lənətə gəlsin hər şey.