3. Rejissorluğunu Darren Aronofsky-nin etdiyi, möhtəşəm metaforalardan istifadə edilmiş 2017 istehsalı filmdir. Çıxdığı il haqqında rejissorun ən pis işi olduğu kimi rəyləri oxuyub izləmək fikrindən daşınmışdım. Çox heyifləndim belə axmaqlıq etməyimə. Düzdür, həm də Jennifer Lawrence o aralar Harvey Irma üçün insanların Trump-ı seçməklərini səbəb kimi göstərmişdi, mən daxil hamı həqiqətən belə bir şey inanmağı fikrindən təsirlənmişdik ki, bu dumbass nə danışır. indi adamın üstə Allahı olar da, az qala hər filminə baxmışam bu qadının, amma həqiqətən səyləmişdi. Nahaq istedadını göz ardı eləmişəm o vaxt. Çünki bu filmdə dillərə dastan gözəllikdə görünür və qüsursuz oynayır.
Hər şeydən əlavə, bir neçə səhnə o qədər əsəbpozucudur ki, məni çatladacaqdı. insanın səbrinin, dözümünün son telləriylə oynayır, eləcə də yazıq, hər şeyini qurban vermiş Mother-ın. Onunla birlikdə bizi də çərəsiz hiss etdirir, narahat qoyur.

--spoiler--


Ancaq ilk ölümdə Habil və Qabil bənzərliyini anladım, ondan sonra məsələni tuta bildim. Yazıçı tanrıdır, Mother obrazı təbiət anadır, fanat və arvadı adəmlə həvva, körpə isə həzrəti isanın təmsili. Bir də insanlar var, insanlar elə təəssüf ki, insanlardırlar. Həqiqətən, şeytandan daha çirkin, daha qorxunc. Çünki tamamilə pis, mərhəmətsiz və zərərverici olmaq həm yaxşı həm də pis olmaqdan daha doğrudur deyə fikirləşmişəm həmişə. Yeni bir şey də deyil, rənglərlə bağlıdır hamısı. Elə iki dənədir ki, iki dənədir.
Filmin qorxu tərəfi yox kimidir, əsas məsələ dramdır. Mother-in həmişə nələrsə verməsi, nələrisə təmir etməsi, yeniləməsi, böyütməsi, bişirməsi, təmizləməsi və qarşılığında körpəsi didik-didik ediləndən sonra hələ bir də onlara qatil dediyi üçün qanlar içində qoyulmağı onun təbiət olduğunu qanandan sonra lap incitdi.


--spoiler--

Bir də ki, sikim o su krantının yanına oturan cütlüyün var-yoxuyla o fanatın arvadının arsız üz-gözünü.