Öldüyündə evinə gedirdin. Bir avtomobil qəzası idi. Xüsusilə diqqət yetiriləcək bir şey yoxdur, amma qəza ölümcül idi. Geridə yoldaşını və iki uşağını buraxdın. Ağrısız bir ölüm idi. ilk yardım vəzifəliləri səni qurtarmaq üçün əllərindən gələni etdilər, amma faydasız idi. inan mənə bədənin o qədər pis parçalanmışdı ki, bu sənin üçün daha yaxşı oldu. Və budur, mənimlə tanış oldun.
“Nə… Nə oldu?” deyə soruşdun. “Hardayam?”
“Öldün.” dedim, gerçəyi söyləyərək. Yumşaq sözlərə ehtiyac yoxdur.
“Yük maşını… Sürüşən bir yük maşını vardı…”
“Aha” dedim.
“Mən… Mən öldümmü?”
“Aha. Amma o qədər kədərlənmə. Hər kəs ölür.” dedim.
Ətrafa baxdın. Heç bir şey yox idi. Yalnız sən və mən. “Bura haradı?” deyə soruşdun. “Ölümdən sonrakı həyat?”
“Hardasa” dedim.
“Sən tanrısanmı?” deyə soruşdun.
“Aha” deyə cavablandırdım. “Mən tanrıyam.”
“Uşaqlarım… Arvadım…” dedin.
“Nə olub onlara?”
“Yaxşı olacaqlarmı?”
“Budur, görmək istədiyim bu idi.” dedim. “Biraz əvvəl öldün və tək dərdin ailəndi. Bu yerdə bu yaxşı bir şeydir.”
Mənə ovsunlanmış bir şəkildə baxdın. Sənə görə, tanrı kimi görünmürdüm. Eynilə bir adam kimi idim. Ya da bəlkə bir qadın. Naməlum bir nüfuz fiquru, bəlkə də. Yaradandan daha çox ibtidai sinif müəllimi kimi.
“Narahat olma,” dedim, “Yaxşı olacaqlar. Uşaqların səni hər cəhətdən mükəmməl biri olaraq xatırlayacaqlar. Səni əksik, kiçik hesab edəcək qədər böyüməmişdilər. Arvadın üzdə ağlayacaq, amma gizlicə də rahatlayacaq. Düzünə qalsa, evliliyin də çökürdü. Təsəlli istəyirsənsə, rahatladığı üçün özünü çox günahkar hiss edəcək.”
“Oh,” dedin. “Yaxşı indi nə olacaq? Cənnətə ya da cəhənnəmə filanmı gedəcəm?”
“Heçbirinə,” dedim. “Reinkarnasiya olacaqsan.”
“Haa.” dedin. “Demək ki, Hinduistlər haqlıymış.”
“Bütün dinlər öz bucaqlarından haqlıdırlar.” dedim. “Gedək, mənimlə.”
Boşluq boyunca irəliləyərkən məni izlədin. “Hara gedirik?”
“Əslində, heç bir yerə.” dedim. “Sadəcə danışarkən yerimək yaxşıdır.”
“O zaman bütün bunların mənası nədir?” deyə soruşdun. “Təkrar doğulduğumda yalnız boş bir lövhə olacağam, elə deyilmi? Bir körpə. Yəni bütün təcrübələrimin və bu həyatda etdiyim heç bir şeyin əhəmiyyəti qalmayacaq.”
“Elə də yox!” dedim. “Keçmiş həyatlarındakı təcrübə və məlumatların hamısı tamamilə sənin daxilindədir. Sadəcə indi onları xatırlamırsan.”
Dayandım və səni çiynindən tutdum. “Ruhun xəyal edə biləcəyindən çox daha möhtəşəm, gözəl və böyükdür. Bir insan zehni yalnız sənin kiçik bir parçanı ehtiva edir. Bu, sanki istiliyini ölçmək üçün əlini bir stəkan suya batırmağa bənzəyir. Özünün kiçik bir hissəni bir qaba qoyursan və o hissəni çıxaranda onun bütün təcrübələrini sən də qazanırsan.
“Son 48 ildir bir insanın içində idin, yəni daha sərhədsiz şüurunu tam olaraq kəşf edə bilməmisən. Əgər burada biraz da qalsaq, hər şeyi xatırlamağa başlayarsan. Amma bunu hər həyatının arasında etməyin bir mənası yoxdur.”
“Daha əvvəl neçə dəfə reinkarnasiya oldum?”
“Çoxlu. Çox çox dəfə. Çoxlu fərqli həyatlara” dedim. “Bu dəfə 540-cı ildəki Çinli kəndli bir qız olacaqsan.”
“Gözlə, nə?” deyə kəkələdin. “Məni zamanda geriyəmi göndərirsən?”
“Zənn edirəm, texniki olaraq, bəli. Bildiyin zaman yalnız sizin kainatınızda var. Mənim gəldiyim yerdə işlər bir az daha fərqlidir.”
“Sən hardan gəlmisən?” dedin.
“Hə, əlbəttə…” dedim, “Mən də bir yerdən gəldim. Başqa bir yerdən. Və orada mənim kimi başqaları da var. Orada nələr olduğu ilə maraqlandığını bilirəm. Amma dürüstcə demək lazım olsa, bunu anlayacağını zənn etmirəm.”
“Hmm.” dedin və bir az duruxdun. “Amma gözlə. Əgər zamanda başqa-başqa yerlərə reinkarnasiya olsam o zaman özümlə qarşılaşa bilərəm.”
“Əlbəttə. Hər vaxt olur. Amma hər iki həyat da yalnız öz ömürlərini fərq edə bilərlər. Nə olduğunu anlamazsan.”
“O zaman bütün bunların mənası nədir?”
“Ciddisən?” deyə soruşdum. “Ciddi olaraqmı? Məndən həyatın mənasını soruşursan? Bu bir az şablon deyilmi , səncə də?”
“Əlbəttə anlaşıla bilən bir sualdı,” deyə inad etdin.
Gözlərinə baxdım. “Həyatın mənası və bütün bu kainatı yaratmağım sənin yetkinləşməyin üçündür”
“Bəşəriyyəti nəzərdə tutursan? Yetkinləşməmizimi istədin?”
“Xeyr, yalnız sən. Bütün bu kainatı yalnız sənin üçün var etdim. Hər yeni həyatda daha da böyüyür, yetkin və böyük bir zəka halına gəlirsən.”
“Yalnız mənmi? Yaxşı, bəs digər hər kəs?”
“Başqa kimsə yoxdu,” dedim. “Bu kainatda yalnız sən və mən varıq.”
Mənə boş-boş baxmağa başladın. “Amma dünyadakı bütün o insanlar…”
“Hamısı sənsən. Sənin fərqli təcəssümlərin.”
“Gözlə. Mən hər kəsəmmi!?”
“indi anlayırsan, ” dedim və kürəyinə təbrik edər kimi vurdum.
“Yaşamış hər insan mən idimmi?”
“Və yaşayacaq olan hər kəs, bəli.”
“Mən Abraham Lincolnammı?”
“Və qatili John Wilkes Boothsan da,” deyə əlavə etdim.
“Hitler də mənəmmi?” dedin dəhşətlə.
“Və onun öldürdüyü milyonlar da sənsən.”
“Mən isayammı?”
“Və onu izləyən hər kəs.”
Səssizliyə qapıldın. “Nə vaxt birinə zərər versən.” dedim, “özünə zərər verirdin. Etdiyin hər yaxşılığı özünə edirdin. Hər hansı bir insan tərəfindən dadılmış və ya dadılacaq xoşbəxt və kədərli anlar sənin tərəfindən dadılıb”
Uzun bir müddət düşündün. “Niyə?” deyə soruşdun. “Bütün bunları niyə edirsən?”
“Çünki bir gün, eynilə mənim kimi olacaqsan. Çünki bu sənsən. Mənim növümdənsən. Sən mənim övladımsan.”
“Vau,” dedin inanmayaraq. “Demək istəyirsən ki, mən bir tanrıyam?”
“Yox, hələ yox. Hələ bir rüşeymsən. Hələ böyüyürsən. Bütün zamanlar boyunca mövcud olan bütün insan həyatlarını yaşadığında doğulmaq üçün kifayət qədər böyümüş olacaqsan.”
“Yəni bütün kainat…” dedin. “Sadəcə…”
“Yumurta,” deyə cavablandırdım. “Növbəti həyatına başlamağının vaxtı gəldi..”
Və səni öz yoluna göndərdim.
bu da kurzgesagt kanalındakı video versiyası.
(youtube: 
)
)