159. Özü ile gözel vaxt keçiren bir insan oldugum üçün bedenin yalnızlığı tesir etmir mene. Ruhun yalnızlığıdı insanı mehv eden. Sözde tanışlarım, dostlarım , iş yoldaşlarım var. Ürekden istemesemde mecbur hiss editdiyim üçün qoşuluram onlara. Başlanğıcda söhbelere qoşulmağa cehd edirem gülürem ama bir yerden sonra bacara bilmir insan. Mövzuları yad gelir , güldükleri söhbetlere gülmemeye başlayırsan, eylendikleri şeyler eylendirmir seni.sonra söhbetden tamamile qopursan. Fikirler , düşünceler xoşbext olacağın yerlere gedir ele uzun müddet oradada qalır. Sonra o simalar yadlaşır gözünde. Burda ne işim var deye sorgulayırsan.nece oldurda insan doğulduğu topluma bu qeder yad ola bilir. Nece mümkün olur derdini bölüşecek onu heqiqetende dinleyen bir insan tapa bilmir ömründe. Xeyallarını , arzularını ele salmadan dinleyen seni ürekden anlayan insanı tapmaq ne qederde çetinmiş. izlediyi filmi, dinlediyi mahnını bölüşecek birine sahib olmamaq nece böyük boşluq yaradırmiş ürekde . Saatlarla sebebsizce güle bildiyin insanlara sahib olmaq nece gözel hissler imiş.