1. Həyata 2-0 geridə başlamaq deməkdi. Uşaq vaxtı atanın boynunda gəzə bilməməkdi. Səni öpməyi bir yana axırıncı dəfə nə vaxt qucaqladığını xatırlamamaqdı. Hər hansı kiçik bir səhvinizdə valideynlərinizin "sənə oxşayıb" deyə səni özlərindən uzaqlaşdırmağı deməkdi. Xəstələnəndə "can bala" yerinə "nə oldu sən də elə xəstə olursan" deməyidi. Səni danlayanda da "əziyyət çək bala böyüt" lə başlayan sözlərə alüdə olmaqdı. Çünki onlar səni sevmirlər onlar səni bir əziyyət olaraq görürlər və həmişə səni görəndə əziyyətləri gözlərinin önünə gəlir. Bəzən qohumuşaqlarını belə valideynlərindən qısqanırsan. Onlara göstərdiyi sevginin heç olmasa yarısını istəyirsən amma ala bilmirsən. Vay o gündən ki qohum evliliyinin məhsulu olasan. Onda valideynlərinin bütün fiziki qüsurlarını toplayırsan. Zəif və çəlimsiz olursan. Buna görə də dostların olmur. Dünyanın nə qədər zalım oldugunu anlayırsan. Səni fiziki qüsurlarına görə ələ salırlar alçaldırlar. Öz eqolarını tətmin üçün səni alçaldırlar. Bunları danışacaq tək bir dostun olmur. Bəzən gecələr gözyaşınla islanmış yastığın sənə həmdəm olur. Qarşı cinslə münasibətlərin də alınmır. Çünki heç kim sənin iç dünyana önəm verməz. Nə qədər yaxşı insan olmağın içində necə fırtınaların qopduğu kimsənin vecinə olmur. Heç kim tərəfindən sevilməmək ilahi inanın bu hissi yaşamaq necə ağır və çətindi. Buna görə ev heyvanı saxlayırsan və ona sevgini verirsən və ümid edirsən ki heç olmazsa o səni sevəcək. Atanın yanında ikən belə başqa yerdə olmağı öz xəyal dünyasındaki aləmdə olmağı deməkdi. Uşaq vaxtı heç bir dostu olmadığına və valideynləri dava etdiyinə görə küçədə qumla oynamaqdı. Və tanımadığın birinin təcavüzünə uğramaqdı. Və bir sübh çağı izlədiyi filmdən təsirlənərək həyatını analiz edib gözyaşları içində bu entry-ni yazmaqdı.