4. çox pisəm, çox məyus. həyata qarşı, insanlara qarşı içimdə bir küskünlük var bugün, kaş hamını qabağıma alıb danışa bilsəydim. səbəbi də nədir? səbəbi bugünki biabırçılıq . və əgər düşünürsüzsə ki, indi millətimizi pisləyəcəm, gileylənəcəm, yox. insanlıqdan danışacam, vicdan hissimizi necə itirdiyimizdən. o qədər ağladım ki bugün, sözün əsl mənasında əlim-ayağım əsirdi. bugün eşitdiklərim və gördüklərim mənə bir siqnal oldu, sanki, cəmiyyəti qavramağım üçün.

həyat ədalətsizdir, bəli, çox həm də. insanoğlu ancaq öz həyatını və ölümünü düşünəcək qədər eqoist imiş, səndemə. razıyam, hamı elə deyil, bu bizə doğulduğumuz anda yüklənən bir xüsusiyyət deyil, amma insanlar ətraflarındakilardan bixəbər, sadəcə həyatları toqquşan insanlardan agahdır. axı biz bu dünyaya eyni məqsədlə gəlmişik, "xoşbəxt olmaq". və əgər hamımız bir yerdə çalışsaq xoşbəxtlik elə də uzaqda deyil. nə vaxt bu qədər çirkinləşdik? nə vaxt bu qədər ürəyimiz daşlaşdı? biz bilirik ki, imkanı sadəcə çörək almağa çatan minlərlə insan var, bir quru çörək üzünə həsrət minlərlə insan. onların haqqına niyə göz dikmişik? bəlkə onlar o tək çörəklə 2-3 gün yaşayacaq, amma biz bircə gün bozbaşa çörək batırıb yeməsək birdən ölərik, hə? apteklərdə insulin iynələri qurtarıb və mən sadəcə şokdayam. imkanı tək-tək almağa çatan biri, bəlkə, bu gün iynəsi qurtarıb deyə sabah şəkər komasına girəcək. amma bizim evlərimiz dolu olmalıdır, axı biz qarantiyaya almalıyıq hər şeyi, kim ölür, ölsün, əsas bizim qarnımız tox olsun, canımız bərk. kiməsə də bir şey olanda pis oluruq, ilk sözümüz də o olur ki, "yazıq, kaş elə olmazdı", amma düşünmürük ki, bunu biz yaradırıq.

həyat ədalətsizdir, biz insanlarsa o ədalətsizliyi yaradanlar. xoşbəxtliyin sevgidən, qarşılıqlı hörmətdən irəli gəldiyini dərk edəcək qədər düzəlmişik, bəlkə. amma o sevgi və hörməti hamıya göstərsək, əslində, onlara da xoşbəxtlik verə biləcəyimizi dərk edəcək qədər yox. kaş bu il bitəndə yenidən doğulsaq hər birimiz, eyni saf duyğularla, mənfəətsiz sevsək bir-birimizi, insanlığı.