insanın varlığını bürüyən, mədə, ağciyər, qarın boşluğu, ürək arasında olan, mənbəyi naməlum duyğu. Niyə, axı niyə? Axı cəmi 1 saat əvvəl gülürdüm... axı nədir səbəbi bu duyğunun? Məni kədərləndirəcək bir kitab oxumamışam bu gün, ağlayacağım film izləməmişəm, aşiq də deyiləm. Zatən 2 ildən çoxdur ki, sevgi hissindən tamamilə uzağam. Bəs nədir bu boşluq? Hardan gəlir? Bəlkə kefim düzələr deyə youtube'də nəsə izləyim dedim, empriyum axtardığımı gördüm. Zatən zibil kimi olan ruh halımla dinləyib ağladım, lap betər oldum. Bu da fayda etmir, ağlamaqla getmir. Qara dəlik kimi sanki bütün xoşbəxtliyini, arzularını udur bu boşluq. Səbəbini bilmədiyin üçün qurtula bilmirsən, nəyə ehtiyacın olduğunu bilmirsən. Kiminləsə danışmaq istəyirsən, amma hamıdan uzaqlaşmaq istəyi bürüyür varlığını. Ona görə bura yazıram, bəzən yad, tanımadığın birinin sənin duyğularından xəbərdar olması insanı yaxşı hiss etdirir. Yad, məni başa düşə biləcək kiminsə, bəlkə də yazdıqlarına görə "umbaya bax, sözlüyü nə günə çevirirlər" deyən birisnin oxuyub azdan-çoxdan səni anlaması rahatlıq gətirir.
Özünü yaxşı olduğuna inandırmağa çalışırsan, alınmır. Ancaq ətrafındakıları aldada bilərsən hər şey yaxşıymış kimi davranmaqla. Bəlkə də, ehtiyacım olan kimisə qucaqlamaqdır. Amma lənət olsun, sanki ailə üzvləri ilə aranda görünməz divarlar var, heç nə olmadan gedib qucaqlaya bilmirsən, sevgini hiss etdirə bilmirsən. Əlindən gələn tək şey qulaqcığını taxıb heç kəsin görməyəcəyi yerdə ağlamaqdır. Kaş bununla keçsə, amma alınmır...
Ümid edirəm, tezliklə xilas olaram bu boşluqdan. Yoxsa axırı heç yaxşı olmayacaq...
(youtube: 
)
)(youtube: )
)(youtube: )
)