77. 15 yanvar 1975-cı ildən, 17 iyul 1976-cı ilədək həbs həyatı yaşamış mərhəmət təcəssümü insan.
"Kənddə yaddaqalan hadisələrdən biri də bizim yaxın
qonşumuz və qohumumuz Kamilin böyük oğlu Rövşənlə bağlı
idi. O, anadangəlmə əqli və fiziki cəhətdən zəif idi. Onun
ağappaq sifəti, dəyirmi gülərüzü var idi. O, 12-13 yaşından
sonra gününün çoxunu küçələrdə tay-tuşları ilə oynamaqla
keçirirdi, xüsusən də yay vaxtı. O, geyim-keçiminə fikir
vermirdi, buna görə də tökülüb itirdi. Ağır addımlarla hərdən
qaçırdı. Adama elə gəlirdi ki, bu saat yıxılacaq. Kənddə toy
olanda Rövşən oynayanların yanına düşüb oynayardı və onun
hərəkətləri bəzən gülməli də olurdu. Onun üz-gözü hərdən
çirkli, burnu isə fırtıqlı olardı. Əbülfəz müəllim həmişə kəndə
gələndə onu qucaqlayıb bağrına basar, başını tumarlayardı.
Burnu fırtıqlı olanda cibindən dəsmalını çıxardıb onun burnunu
silərdi. Və dəsmalı da cibinə qoyaraq deyərdi:
-Rövşən, dəsmalla burnunu silərsən!
O da “yaxşı”.- deyə gülümsəyərdi. Əbülfəz müəllim sonra
onu Mir Hüseynin mağazasına aparardı. Bəzən də ayaqqabısı
və ya köynəyi köhnə olanda ona yenisini alıb geyindirirdi. O da
sevincək:
-Əbülfəz əmim gəlib, ona qurban olum! – deyə deyə kəndi
o başa bu başa şütüyərdi. Əbülfəz müəllimin ona bu qayğısı
hamını heyrətləndirərdi. Xüsusən də, Rövşənə ləzzət verirdi.
Haçan Əbülfəz müəllim kəndə gəldi, sanki onun bayramı idi.
Onun gəlişinə hamıdan çox sevinən və bu sevinci qabarıq
şəkildə nümayiş etdirən Rövşən idi. O, heç kəsdən, hətta
atasından da görmədiyi qayğını Əbülfəz müəllimdən görürdü.
Tale elə gətirdi ki, Almuradın ev aldığı binada Kamil kişi
də ev aldı. Rövşəni də Bakıya gətirdilər. Bakı Rövşən üçün
həbsxana idi və onu burada saxlamaq çətin olduğundan onu
dəlixanaya qoydular. Onu dəlixanaya aparmamışdan öncə
Əbülfəz müəllim Rövşənin anası Rahilə xanıma dedi ki, onu dəlixanaya qoymayın. O, orada yaşaya bilməz və ölər. Həqi-
qətən də, onun dediyi kimi oldu. Rövşən dəlixanada 6-7 ay
qalandan sonra dünyasını dəyişdi."
(bax: elçibəy)

(baxma: Miryəhya Yusifli)