59. Hər şey atamın işlərinin pis getməsi ilə başladı. Düzdü kirayədə yaşayırdıq amma yemək, geyim elə də problem olmurdu. Həmin vaxtı mən universitetə qəbul üçün imtahan verdim, qardaşım da əsgər getdi. qardaşım ali məktəbdə oxumasına baxmayaraq son iki ilinin ödəniş haqqını verə bilməmişdik ona görə də əsgərliyə 1 il 6 ay üçün gedirdi. yığdığım bala görə ödənişli yerə düşürdüm, atam çox fikirli idi. Çünki artıq nəinki ödəniş ödəmək artıq çörək almaq belə iqtidarında deyildi. Amma mənim oxumağımı istəyirdi, fikirləşirdi ki, vaxtı ilə qardaşına kömək etdiyi üçün indi də qardaşı bizə ödəniş ödəməkdə kömək edəcək. Atamın xahişi ilə yollandım atamın qardaşının evinə (artıq qəbul olmuşdum və ödənişi ödəmək lazım idi) məni qarşıladı amma vəziyyətinin pis olduğunu deyərək sadəcə 500 azn verəcəyini dedi halbuki vaxtı ilə oxuduğu zaman, hətta evləndikdən sonra və hətta uşağı olduğu müddətdə belə bizdə qalırdı. Belə bir vəziyyətdə qaldığım üçün özümü söydüm, ağladım. Amma məcbur idim həmin pulu almağa. Pulu aldım, atam biraz əsəbləşdi amma heç nə etmədi. Bu dəfə də anam qardaşından borc istədi və qalan miqdarı da dayımdan aldım. Beləcə 1-ci kursa getdim. Mən uni oxumaq üçün evi tərk etdim. Bu arada ev kirayəsini ödəyə bilmədiyimiz üçün daha qıraq yerdə it damı kimi evdə yaşamağa başlamışdı ailəm. Mən də bu vaxtlarda bu qohumun qapısında 10 gün o birisi qohumun qapısında 20 gün kimi müddətlərdə qalırdım. Qısa müddət sonra atamın qardaşı məni qapının ağzına qoydu. axşam gəldim evə ki bəs paltarlarım çantada qapının ağzındadır. soruşdum nə məsələdir, əmim dedi ki, bəs güya evdə güvə var paltarlarıma ziyan verər deyə qapının ağzına qoyublar. Əslində bir neçə həftədir əmimgildə olan abu havadan evdə istənməyən şəxs olduğumu başa düşməliydim. Gec yeyilən yeməklər, əmim arvadının "sifəti" və kobud danışıqları, evdə yerli-yersiz qışqırıq zad...
Məcburi olaraq dayımın evində qaldım. Çox çətin vaxtlar idi həm mənim üçün həm də ailəm üçün. Əzilə-əzilə bir təhər həmin günləri yola verdim. dərsdən sonra təsərrüfat ilə məşğul olurdum, məcburən, çünki orada başqa cür yaşamağım mümkün deyildi. bununla belə yenə də təhqirlərə, aşağılanmalara məruz qaldığım olurdu. ancaq insan dözümlü canlıdır, yaşamaq üçün hər cür poxa razı olur. həmin günlərdə gündəlik yeməyim günorta 30 qəpiklik "petra" hazır vermişeli, axşam isə sadə makaron idi.
nəhayət, yayda geri döndüm və gördüyüm mənzərə məni çox üzdü. Ailəmin vəziyyəti çox pis idi. it damı kimi bir yerdə yaşayırdıq. Hər gün gizli-gizli ağlayırdım. Amma artıq çarə yox idi geriyə dönmək mümkün deyildi.
Atam deməli pirat taksi sürürdü, aylıq kirayə verirdi maşın üçün. tez tez xarab olan həmin maşını adətən itələyərək "xoddayırdıq". pis yaxşı yayı orda yola verdik. anam da kəndə qayıtmağa məcbur oldu, çünki universitetin illik ödənişini ödəmək üçün pul lazım idi və anam isə müəllim idi. bax beləcə kəndə geri qayıtdıq.
mən universitet illərini dərsdən sonra təsərrüfat ilə məşğul olaraq keçirdim. film, serial izləyərək, kitab oxuyaraq özümü inkişaf etdirdim. və universiteti bitirdim (#287310), anamın sayəsində.
hərbi xidmətdən sonra kəndə qayıtdım və bir neçə həftə sonra həmin "güvəyə görə paltarları qapının ağzına qoyan" əmim ailəsi ilə birlikdə məni görməyə gəldi. 1-ci kursdan sonra nə zəng etmişdi nə də ki məni görmüşdü. yox, bu dəfə saxta da olsa gülərüz idilər. dava qışqırıq da salmadı.
kasıblıq məni daha güclü biri etmədi, kim deyirsə ki, kasıbçılıq insanı gücləndirir, xeyr yalan deyir. tam əksinə insanı həmişə əzilməyə, hər cür sözü götürməyə məcbur edir. psixoloji problemlər yaradır. və kasıblıq, yaranmış vəziyyət, tənhalıq məndə sağalmaz yaralar qoydu.
Edit: bu entry reallığı əks etdirmir.