31. Mənimki kompleksdən çox özümə işgəncə verməkdi. Özümü dərk edəndən ağır zəncirlə boynumdan asılan bir daşdı. Amma yenə də danışacam bunun haqqında danımağa çox ehtiyacım olub həmişə.
Hələ mən uşaq olanda gözlərim mavi imiş(müvəqqəti olub indi qəhvəyidi) hamı heyran qalırmış hardasa 8 ayıma qədər belə olub. Sonra çox ağır qızdırmadan (40-41) sora yavaş- yavaş gözümün birində simmetriya pozulub içəri axmağa başlayıb. Həkimlər buna göz tənbəlliyi deyirlər. Hardasa neçə vaxt bu cür nəzarətsiz qalmışam fikir verən olmayıb. Hələ məktəbə getməmiş 1 dəfə əməliyyat olmuşam lakin uğursuz alınıb gözüm birdə əvvəl ki halına qayıdıb. Eynək taxmağa başladım, ilk dəfə taxıb binanın blokundan aşağı düşdüyüm yadımdadı nə bilərdim məni nələr gözləyir hələ. Sonra məktəbdə sosiallaşa bilmirdim o vaxt bunun səbəbin bilmirdim amma gözümdə olan problemə görə uşaqlar yaxınlıq qurmurdular indi bilirəm.

2009da ikinci dəfə əməliyyat olmağa getdim bu səfər başqa həkim idi və onu televizorda özüm görüb nömrəsini qeyd etmişdim təsəvvür edin 11 yaşında qızlar winx'ə baxanda mən özümə həkim axtarırdım. Əməliyyat günü ağladığım ömür boyu unutmaram çox pis qorxurdum. Bəs kor olsam necə olacaq? Onsuz ancaq bir gözüm görür -3.25lə, problemli gözüm isə kor dərəcəsindədir -20. Yazdıqca əllərim titrəyir -* Artıq ayılanda qucaqda evə gedirdim.
Həkimin diaqnozu isə, dünyada çox nadir görülən göz almalarının ölçülərinin bir birindən fərqli olması idi. Bu tip vəziyyətlərə isə adətən ananın hamiləlik dövründə qan azlığı və stress qorxu çəkməsi səbəb olur. (Bu halıma səbəb olan adamın adın daşımaq ayrı bir dərdi) Əzələlərin gücü çatmırdı saxlamağa ona görə belə ağır problem var.
Bu olan şeylər məni psixoloji cəhətdən o qədər sıxırdı ki, saçlarımı həmişə birtərəfimə atırdım, insan nə qədər özün sıxar, gizlədə bilər,göz kontanktı qurmamağa çalışırdım amma həmişə egolu olduğum üçün belə elədiyimi düşünürdülər. 8ci sinifdə sinif yoldaşım söz ortasında 2-3 qızın yanında qəfl soruşdu ki, "niyə gözlərin belə biri böyük biri balacadı?" eyni belə demişdi. Orda məni elə bildim ildırım vurdu utandım özümü güclə tutdum. Nə dedim heç bilmədim amma həmişə soyuqqanlı olmağa çalışmışam.
Hər yaşımda daha da kompleks etməyə başladım. Ən pis dövr 15yaşdan bu vaxta qədərdi. Yəni bunu heçcür başa salmaq olmaze kompleksim mimikamdan tutmuş xarakterimə qədər təsir edirdi və psixologiyamda ömürlük iz qoymağa davam edir. Sevdiyim adamın gözlərinə belə baxa bilmirdim. Online tanış olduğum birisinin görüşmək üçün metroda gözləyəndə, özümü relslərə atmaq ehtimalın belə düşünmüşəm, halbuki həmin adamın onsuzda bu şeydən xəbəri vardı.
Evdə həmişə mənim həkim işlərimdən danışılırdı nə qədər xərc çıxırdı ailə vəziyyətimizi də bilirdim onsuz güclə normal dolanırıq mənim də problemim heç bitmək bilmirdi. Atam heçvaxt ümidin kəsmir mən etsəm belə.
Amma axtarışa son qoymadım yenə axtardım yenə həkim tapdım və düz 6 ay öz sıramı gözlədim yanına getmək üçün. Həyatımda heçnəyə belə ümidli olmamışdım və orda gördüyüm münasibətdən sora da birdə heçvaxt olmayacağımdan xəbərim yox idi. Qısa keçim ki, orda həkimin sözləri başıma yumruq kimi dəydi gözlərimdə dərmanlı , eynəksiz, su süzülür, həkimi görmürəm düz əməlli amma dəli kimi ağlayıram sakitcə.
Sora qayıtdıq evə bir gün boyunca heç durmadan ağladım. Bir neçə ay depressiya. Sonra hərşeyi atdım bir kənara ata bildiyim qədər.

indi yenə göz kontakı qurmaq istəmirəm. insanların yalandan "dəlisənee kuklasanee heçnə bilinmir başın xarabdı ay qız amerikansayağı qızlara oxşayırsan" deməsi süni gəlir və səmimiyyətə də heçvaxt inanmayacam. Bu məni yaxşı hiss etdirmək üçün deyilən yalanlardı. Amma başqası haqqında mənim yanımda "yadında deyil gözü əyri oğlan/qız, ayda işə bir qız gəlmişdi gözünün biri aya biri çaya baxırdı aahhaha yazıq həm pis oldum həm də gülürəme əhəhə" deyə bilirlərsə heç düşünmədən, mən artıq hərşeyi anlamışam lap başdan. Əslində mən bu şeyi özüm beynimdə çox böyüdürmüşəm mənim nəyim var ki? Heç hiss olunmur adətən bəzənsə gözə girir amma )))
Tək gözlə də dünya rəngli görünür amma bəzən bu rəngləri iki gözlə tutdura bilməyən insanlar görəndə sadəcə keçib gedirəm. Bir vaxtlar gur yanan bu kompleksim indi yavaş-yavaş süquta uğrayır. Mənə "makiyajla kamuflaj elə" deyən həkimlərin inadında mən özümlə belə xoşbəxt olacam. Jupiterin "red spot"u kimidi. Ağlınıza mutant gəlməsin sadəcə biraz ölçü fərqliliyi var və artıq qəbul edirəm. Çəkdiyim portretləri flip edəndə gözləri fərqli olur onlarında. Onlarla məni birləşdirən budu. Hamısını özümə oxşadıram istəmədən.