80. Yaşımız keçdikcə ailəmizin etdiyi hər xırda şeyə əsəbləşib mız qoymağı tərgidirik. Ən azından mən tərgidirəm. Onların bizim üçün bəzən həyatlarını fəda etdiyini görüb dərk edirik. Dəyməz əslində, amma bu başqa zamanın söhbətidir.
Amma bir məsələ var ki, doğma xalqımda özünü yaman göstərir. Neqativi yığıb, yığıb üstümüzə boşaltmaq.
Əziz ailəm. Hər şeyə görə sizə minnətdaram. Pis və yaxşı, mənəvi iztirablarımın qurtaracağı günə çatacağıma inanaraqdan sizlərlə yaşayıram. Amma beynimdə bu dediyim iztirabsız dünyaya qovuşmağın yollarını ararkən bəzən it-bat oluram, kədərlənirəm, bunu da bacardığım qədər özümdə saxlayıram. Sonra siz də gəlib heç bir qlobal əhəmiyyət daşımayan iztirablarınızı üstümə qusub gedirsiniz. Eşitmişdim ki, Yaponiyada kiminsə yanında dərindən ah çəkmək mədəniyyətsizlik sayılır. Ah nə gözəl! Sanki bu millətin ah-naləsi bitmir axı. Bəs bizim dərdimiz yoxdur? Sizcə sizdən azdır? Niyə gəlib neqativinizi bizlərə yüklüyüb hələ bir reaksiya da gözləyirsiniz?!
Ölkəmiz dramadan bəslənir elə bil. Bəlkə də özlərinin diliylə desək “beş para etməz” türk dramaları buna görə ölkəmizdə belə məşhurdur? Nədir bu yersiz neqativin, dramanın kökü?
Niyə hamı əxlaqdan danışıb Bihtər öləndə ağlıyır? Yoxsa... bu xalqın ürəyindən bihtərlik eləmək keçir də, abır edib neqativ yığırlar?
Nə isə, mövzudan uzaqlaşdıq. Bir ev daxilində sənin draman sənə yetir və artır, fəqət bəzən məcburiyyətdən və azərilikdən doğan şərtlər bizi məcbur edir ki, bir bədəndə 4 nəfərin neqativini daşıyaq. Bəlkə ona görə biz xoşbəxt deyilik?