79. xarici görünüşü nə qədər 3-4-cü planda tutsam da, indi fərqinə varıram ki, içdən-içə həmişə özümə, yanıma yaraşan birini istəmişəm. etiraf edirəm sözlük, bu qədər kiçicik adamam mən. ya da adam idim. əvvəl enli kürəyə, əzələli qola, hündür boya, səliqəli burun və bu kimi başqa boş-boş şeylərə baxırdımsa, indi baxışım dəyişib.
təxminən 1 həftə əvvəl həyatıma biri girdi. bacımın işdən dostudu, məndən 5 yaş böyükdü. haqqında çox açıqlayıcı şeylər yazmaq istəmirəm, amma insanlara dəyər verməyi bacaran, səmimi, ən əsası uşaqları və heyvanları sevən biridi. cümlə çox şey izah etməsə də, adam tam mənasıyla mü-kəm-məldi mənim üçün.
burdan tanıyan bilir instagram storilərimin "boş"luğunu. bir dəfə reply atdı ki, bəs sənin kruquna necə düşə bilərəm? :d dedim səmimiyyət :d qayıtdı ki, hə, keçdik onda. bu sözlərindən mənə marağı olduğunu hiss elədim. düz-əməlli heç danışmamışıq nə vaxtsa, amma bir dəfə 2-3 dəqiqəlik lgbt-dən söz düşəndə və iki ən yaxın qız dostumun bisex olduğunu deyəndə zarafatla "onları bisex olmağa sən vadar eləmisən. çox cool və rahatsan, sayəndə meyilləri dəyişib" cümləsiylə mənə marağını daha da biruzə verdi. hələ üstəlik "səni tanımaq istəyirəm, məzuniyyətimi götürəndə mümkünsə 1 saatını mənə ayır, səni tanıyım" da dedi və nöqtəni qoydu.
böyük bacım çoox seçici adamdı və xüsusiləşdirdiyi 2-3 adam var həyatında, hansı ki adları çəkiləndə ağızdolusu danışır. dostunun mənə rəftarı haqqında söhbət açanda bildim ki, bu da həmin 2-3 nəfərdən biri imiş və qızın ağzı açıq qaldı. sual verdi ki, iş yerində o qədər gözəl-göyçək, səviyyəli, ağıllı pro qızlar var, necə olur onları qoyub sənə yaxışlaşmaq istəyir elə adam? bu sualdan sonra bir cümlə də dedi və bacım məni ikiyə qatlayıb əzişdirdi: "görüşün, o onsuz da səni tanıyanda bəyənməyəcək, onluq deyilsən"...
xarici görünüşünə gəlmək istəyirəm. ağ və sarı oğlanları heç vaxt bəyənməmişəm, bu ağımtıl-sarışın bir şeydi. ayaqları düz deyil, enlikürək, çiyinli deyil, səliqəli düz burnu yoxdu, xarizmatikası yoxdu. hə, nolsun?
gəldi, bütün xarici görünüş stereotiplərimi qırdı, getdi, çox sağ olsun. hələ bir mənə bəzi şeyləri təzədən düşündürdü.
bir insanı xarici görünüşünə görə bəyənmək və dəyər vermək nə qədər düzgündü? mən qısamüddətli münasibətlərdə demirəm, yanına kukla axtaranları demirəm, həqiqi münasibət deyirəm. yaraşığı üçün sino gedirsən, okay, hara qədər? 1 il, 2 il, 3 il. sonra bəs? axtardığının bu yaraşıq olmadığını dərk edəndə bəs? həqiqətən əsl vacib olanın daxil olduğunu başa düşəndə və gec olanda necə?
xarici görünüş üstündə qurulan münasibət bir yerdən o yana getmir. əsl münasibıt üçün lazımlı deyil onsuz. bunları həmişə bilirdim, söhbətlərdə də həmişə atıb-tutub özümü daxili aləmə önəm verən "ali" adamlar kimi göstərirdim, amma indi vəziyyət başqadı, sözlük. zahiri nə qədər böyütdüyümü indi iliklərimə qədər dərk edib, bu məqama çatdığım üçün sevinirəm.
hamısı onun sayəsində oldu. niyə? çünki ona baxanda özümü əskik hiss edirəm. adam deyir "sahib olduğum ən dəyərli resurs, ətrafımdakı insan resursudu". mən o qədər dəyər verirəm ətrafımdakı insanlara? bilmirəm.. 50 qəpiyə yem alıb parkdakı göyərçinləri yemləməkdən, uşaqlarla vaxt keçirməkdən, aztəminatlı ailələrə illərdi yardım aksiyası təşkil edib, cəmiyyətə xidmətdən xoşbəxtlik duyan biridi. demirəm mən mənəviyyatsızam, mən bu şeylərə önəm vermirəm filan, xeyr, sadəcə o bunları həqiqətən yaşayır və həyatı bunlar üzərində qurulub. mənim həyatım bəs? mən bəs? məqsədim nədi, hardan gəlmişəm, hara gedəcəm dəqiq bir fikrim var? yox, yoxdu. başımı qaldırıb dünyaya başqa səmtdən baxmağa cəhd etmişəm, hə, səhv yerə baxmışam, səhv yerdən baxmışam. sayəsində mənim üçün nələrin əsas olduğunu, kim olduğumu, nələrdən həqiqətən xoşbəxt olduğumu bilmiş oldum.
ola bilər bunları neçə vaxtdı fikirləşirəm və heç kimə danışmamışam deyə dəxlisiz başlığın altına yazmışam. amma bir məsələ var. bundan sonra "oğlanlarda baxdığım ilk yer" haradı?

Edit: görüşmədik. indi də adamın 2 aylıq qızı var artıq.