102. Sözlüyə ilk gələndə ata başlığına yazacağımı düşünürdüm, yaxşı ki yazmamışam. Sözlük əhli də bilir atama necə nifrət etdiyimi.

Ata, balaca olanda hər uşaq kimi mən də sənin qəhrəman olduğunu düşünürdüm. Gör necə yaxşı atam var deyirdim. Balaca olanda atamla qardaşım dalaşırdı, ürəyimdə deyirdim ki " atamızın üstünə niyə qışqırır ki, qardaşım çıx pisdi, nə olursa olsun mən atamla heç vaxt dalaşmayacam ". Hətta buna görə qardaşımı sevmirdim.

illər keçdi, böyüdüm. Artıq əvvəlki uşaq deyildim, atamın çox zor insan olduğuna inanmırdım, çünki elə davranmırdı. Ən adi şeydə əsəbiləşirdi, nəyisə səhv edəndə izah etmək yerinə elə hey danlayırdı. Atama qarşı sevgim ölmüşdü, ancaq yenə də atamdı, heç nə olmaz deyirdim.

Artıq ərgənliyə girmişdim, ən adi şeyə görə əsəbi olurdum, klassik ərgən şeyləri, bilirsiz. Həmin dönəmdə atam da əməliyyat olundu. Bunun təsiri ilə çox əsəbi, səbrsiz olmuşdu. sözlərimiz üst-üstə gəlməyəndə qırğın düşürdü artıq. Vəziyyət çox pisləşmişdi, bir dəfə anama " onu ata kimi görmürəm, sıradan bir insandı mənim üçün " demişdim. Anam təbii ki pis olmuşdu, amma mənə də haqlılıq payı verirdi. Bir dəfə 1-2 ay müddətində salam-sağolu kəsmişdik eyni evdə qala-qala.

Hardasa 3 həftə filan qabaq nəsə bir şeyi səhv etdim, qışqırmaq əvəzinə izah elədi, gülümsədi. Bilmədim nə edim, səssizlik çökdü, mən də gülümsədim və otaqdan çıxdım. Bütün gün düşündüm bu haqda, görəsən nolub filan. Uzun müddətdir belə bir şey ilə rastlaşmırdım nə də olsa...
bir müddət keçib və qəribə bir şəkildə heç bir söz-söhbət olmur, artıq deyib-gülə bilirik, hətta bəzən birlikdə vaxt keçiririk. Xoşbəxtəm.
Lakin keçmişə görə heç vaxt üzr istəməyəcəm, bilirəm, sən də istəməyəcəksən. Olsun, əsas odu həmişə belə olaq. Əvvəllər zarafatlarının göt kimi olduğunu düşünürdüm, amma bəzən gözəl zarafatlar edə bilirmişsən ( yenə də göt kimi olduğu gerçəyini dəyişmir, sevinmə pezevenk ). Ümid edirəm qardaşım da fikrini dəyişməyə çalışar bu entrydən sonra.