160. 1 ay 2 gündür müharibə davam edir. bərdə və gəncənin bombalanması və günahsız insanların ölümündən sonra indi də goranboy atəşə tutulur. dünən bərdədən paylaşılan şəkillərdən sonra instagramda bəzi gənclər müharibə ərzində həyatını itirmiş (öldürülmüş) uşaqların da şəklini özününkü ilə paylaşaraq "mən rahat böyüyə bildim, onlar isə yox" kimi bir challenge başlatdılar.

bunları yazmaq çətindir, çünki bu haqda nəsə danışmaq istəyəndə, yaxud bombalanan şəhərlərlə bağlı araşdırmalar aparıb hazırda oradakı vəziyyətin necə olduğunu öyrənməyə çalışanda hiss etdiyin miskinliyə son verə bilmirsən. düzü, belə şeylər olanda adam bir az özünə əsəbiləşir ki, burada üzülməyə haqqı olan insan sən deyilsən.

1 aydır şəhidlərin adları yalnız müxtəlif səhifələrdə 1-1 paylaşılır. oradakı vəziyyətdən xəbər gəlmədikcə başımız qarışır azad etdiyimiz torpaqlara, prezidentin odlu-alovlu çıxışlarına, itkilərimizdən xəbərimiz də yoxdur (itkilərin sayının müharibənin sonunda bütöv paylaşacağını ilham əliyev özü qeyd etmişdi).

atamla hər dəfə zəngləşəndə üstünə basa-basa qeyd edir ki, bu günlərdə baş verən hər şeyi qeyd elə, gələcəkdə bir jurnalist kimi bu günlərdən memuar, yaxud dokumental kitab yazsan, indiki faktlar sənə lazım olacaq. amma düzü, özümdə o cürə cəsarəti də tapmıram. bu arada, iş yoldaşları ona bizim rayondan videolar atırlar. rayonun mərkəzində daş üstündə daş qoymayıblar, çünki orada yaşayan sakinlər yoxdur və köhnə evlərin, kafelərin daşlarını kərpiclərini səngərlər üçün istifadə ediblər.

həmişə tarixi kitablardan oxumuşuq, həmişə qəhrəmanlar başqalarının dövründən çıxıb elə bil, ya da tarix olanlar bizə uzaq qalıblar, indi özümüz tarixin düpbədüz ortasındayıq. 27 sentyabrda başlayan atışmaları önəmsiz zənn edən neçə-neçə insan belə (biri özüm) indi daha inamlıdır ki, doğrudan da, ölkə çətin vəziyyətdədir.

bu dövrlərdə həm də türkiyə fransız məhsullarını boykot edir - cavabı gecikmir, fransız mediası cavabını sadəcə şəkillərlə (erdoğan və xanımının geyimlərindəki fransız parçalar) verir. terror qruplaşmaları artıq əvvəlkindən daha çox gündəmdədirlər. türkiyədə yanğınlar, pakistanda terror hadisələri, fransda islamofob məsələlərin qızışması vəziyyəti çətinləşdirir.

bu gün martdan bəri ilk dəfədir azərbaycanda koronavirusa yoluxanların sayı 1000-i keçdi. sağalanlar da çoxaldıqca ölənləri sayı da artmağa davam edir.

twitter, facebook, instagram artıq gənclər üçün əvvəlkitək əhəmiyyət daşımır, amma çalışdıqlarını edirlər. heşteqlərdən istifadə hər gün baş verir, amma TT-ə çıxartmaq cəhdləri artıq güclü deyil. ermənilər isə BBC news və ny times-ın bərdədən olan reportajlarının altında propagandasını yaymağa davam edir. əgər bir az vaxtınız varsa və onlardan hansısa biri ilə "prosta" söhbət edirsinizsə və söhbət etdiyiniz insanın intellekti sən deyən qədər güjdü deyilsə, danışdıqca adamın necə öz-özünü təkzib etdiyini və dolayı yolla sənə haqq verdiyini görəcəksən.

müharibəni bizim başlatdığımızı deyirlər - hansı ki, çox məntiqlidir, ermənistanın bu iqtisadiyyatla başı üçün də olmazdı heç - və buna görə bizi günahlandırırlar. bəs bunlara sual verən yoxdur ki, bu müharibənin zəmini nədir? siz bizi torpaqlarımızdan qovan, xocalını törədən deyilsiniz? indi biz onun qarşılığını veririk deyə günahkar biz oluruq? əgər ermənistan əvvəlkitək rusiyaya arxalansaydı, koronavirus olmasaydı və ölkənin rifahı yerində olsaydı, yenə torpaqsız qalan, geri çəkilməyə məcbur edilən biz olardıq. indi ağlamağa yer tapıblar deyə özlərini victim kimi göstərirlər. sadəcə dəhşətdir.

bir də daxildəki xiyarlardan xəbərlər var. bəzi insanlar əsgərlərə pay göndərilən paketləri mənimsəyir və rayondan bakıya qayıdanda satırmış. ona görə xəbərdarlıq edirlər ki, əgər o paketlərin birbaşa sərhəd ərazilərinə çatdığını dəqiqliklə bilmirsinizsə, dostunuzun dostunun tanışının nə bilim nəyinəsə inanmayın.

hikmət hacıyev fanlığı ilə yanaşı, anar eyvazovun da işini yerinə yetirdiyinin şahidi oluruq müharibə başlayandan bəri. 25-26 sentyabrda onu vəzifəyə təyin etməklərinin səbəbini indi görürük.