73. 2017’nin ortaları hədsiz depresiv vaxtlarımdan biri idi. özümü yalqız hiss edirdim amma bu bildiyimiz hərfi mənada deyildi, anlaşılmamağın verdiyi tənhalıq hissi idi. o vaxtlar hər halda uşaqlığın verdiyi saflıqmı deyim, ağılsızlıqmı deyim, nə isə insanlara uzun-uzun öyrəndiklərimdən, düşündüyüm şeylərdən danışırdım. belə baxanda heç kimə də lazım deyildi, olmamalıydı da. əslinə qalsa o insanlar savadlı, ağıllı və vicdanlı idilər, amma bədbəxtlik onda idi ki, heç bir orjinallıqları yox idi. istədiyim cavabları, yanaşmanı tapa bilmirdim.başlarda gündəlik tutdum. adını da ən sevdiyim film obrazlarından biri “tyler” qoydum. ora bir şeylər yazıb sonra tylersayağı cavablar yazırdım özümə. (bu nə psixologiya imiş?!) uzun-uzun yazdım, elə oldu yazdıqlarımı yandırdım, sonra yenə yazdım və s. sonra gördüm ki, yox burda nəsə çatmır. mənim dərdim sırf rahatlamaq üçün düşüncələrimi bir kağıza tökmək deyil. mən bilmək istəyirdim ki, məni dünyanın o biri ucunda olsa belə başa düşən var.(niyə bu ehtiyacı duymuşam bilmirəm açığı.) bəyənilmək (düşüncə baxımından), varlığını isbatlamaq arzusu insan təbiətində var bəlkə də, nə bilim... nə isə, bir gün ekşisözlükdə gəzinərkən entry olaraq qarşıma çıxdı necəsə, dedim aha, tam da ehtiyacım olanı tapdım. bir gecə bir yazarın bütün yazılarını oxudum bəlkə də ondan ilhamlanaraq sonradan hesab yaratdım, amma çox da elə bir şey yazmadım tənbəllikdən. ən çox da mükəmməliyyətçilikdən. indi də çox yazıram deyə bilmərəm, amma ki, yox, əvvələ baxanda yaxşıdı. nə isə, 2017’dən bu yana, sözsüz ki, çox şey dəyişdi. artıq kimsə məni dinləsin, anlasın, haqq versin deyə bir o qədər də səy göstərmirəm. güman ki, heç bir mənası olmadığını anladım. bu da belə.