104. Yalnız adam..
1 aydan bir az çoxdur, #9931 entryni oxuyub ağlamışdım, atamı çox ifadə edirdi, yalnız adam.

Bu gün tam 1 ay olacaq ki yoxsan. Tanımağa, sevməyə gecikdiyim, son dəfə üzünü görə bilmədiyim, səsini ancaq bir neçə saniyəlik öskürəkdən boğulmaqla eşitdiyim adam. Doğulandan yanımda olub, amma tanımamışam atamı. Etdiyi hər şeyin səbəbini təzəcə çözmüşdüm. Təzə öyrənmişdim sevməyi, heç sevə bilmədim. Qucaqlaya bilmədim atamı doyunca. Heç doymayınca da. Qucaqlaya bilmədim. Tək doğulan, tək yaşayan, tək ölən adam. Tək ölməsi çox ağrıdır məni. O qədər əziyyətlər içində, niyə başqa bir ölüm yazılmamışdı axı ona, bir son söz deməyə fürsəti niyə olmadı ki.. Tənha adam. Heç bir dəfə normal qucaqlaşdığımız yadıma gəlmir, saçıma heç sığal çəkmədin, həmişə küskün idim sanki, bütün əskikliklərimin səbəbini ona bağlayırdım. Naşükür olmuşam. Orada olmağın belə bəs imiş. Bir "necəsən" sualın belə sığal imiş elə.. bilməmişəm. Sənin başına sığal çəkən olmamışdı axı, necəsən deyənin belə olmamışdı, bütün sıxıntıların, tənhalığınla yenə də dünyanın ən güclü adamı sən idin. Niyə getdin axı. Qəbul edə bilmirəm. Elə bilirəm gələcək. Son dəfə iki kəlmə mesajın qalıb "yuxum gəlir, yatıram, sağ olun" oyanmadın axı?! Nə çox yorulmuşdun..

Özün də inanmırdın. Özünü heç düşünməyən adam. Şikayət etməyən adam. Səssiz adam. Hər gecə istəyirəm yuxuma gələsən, gəlmirsən. Hamı görür yuxuda mən görmürəm səni. Çox darıxıram axı..

Heç vaxt heç kimə əziyyət verməyən adam. Gedəndə də heç kimi incitmədən, özü də elə vaxtda getdin ki sanki ətrafda baş verənlərdən çox da üzülməyək deyə. Barı bunda bizi yox özünü düşünərdin. Heç cürə ağlım almır ki yoxsan.

Hər şeyi anlayıram, hər şeyi qəbul edirəm, təsəllisi olmayan mən hamıya təsəlli verirəm, sanki güclüyəm. içimdən yıxılıram axı. içimdəki balaca qızı təzəcə böyüdürdüm, o da atasız qaldı.

O qədər ağrıdır ki, hamı ordadı sən yoxsan, səninlə şəklimizi axtarırdım, yoxdu, bircə dənədi, sağalıb gələcəkdin, çəkdirəcəkdik. Evdə itirməyim sən gələndə tapasan deyə pəncərənin qabağında qoyduğun şuruplar elə ordadı, gələndə tapasan deyə götürmürəm.

Atasız qalmaq çox ağrıtmır da, bunu eqoistlik hesab edirəm, kaş ki çəkdiyin əziyyətlərin bir az da bəhrəsini görüb elə ölsəydin. Son ad günündə şeir paylaşmışdın:

Mənə yüz il ömür arzulamayın,
Payız yarpağıtək qovmasın külək,
Gözlərim görsə də, ayağım, əlim,
Əsalıq olanda dayansın ürək.

Mənə "Yüz il yaşa!" deməsin dostlar,
Gülüşüm, yerişim, səsim itməsin.
Məndən cavan olan, gümrah olanlar,
Çiynimdə dünyadan köçüb getməsin.

Mənə yüz il ömür arzulamayın,
Bu qədər yaşayan hansı çiçəkdir?
Sən yaşda qalmırsa tay-tuşun, tayın,
Qurdla qiyamətə qalmaq deməkdir.

Mənə elə ömür arzulayın ki,
Ölüncə ümmantək çağlaya bilim.
Qapı-pəncərəni öz evimdəki
Özüm aça bilim, bağlaya bilim.

Sağlıqlar deyəndə hərdən şənimə,
Nə özüm kövrəlim, nə sizə gülüm.
Tanrıdan bir ömür diləyin mənə,
Hər vaxt sevə bilim, sevilə bilim.

Taleyim sevgiylə baxsın üzümə;
Görsün yad payına şərik deyiləm.
Gərək olmayanda özüm-özümə,
Deməli, heç kəsə gərək deyiləm,

Mənə yüz il ömür arzulamayın,
Ləyaqət, təmiz ad atıb getməsin.
Dünyaya qalacaq malı dünyanın,
Karvanım lənətə batıb getməsin!
Mənə yüz il ömür arzulamayın...

Yüz il olmasın, amma belə də çox tez oldu axı, ata. Gözlərin uzaqlara baxır bütün şəkillərdə, kaş ki bir az daha yaxın olsaydıq da paylaşsaydıq. O qədər yaxın idik ki əslində, nə gözəl anlayardıq bir birimizi..

Qardaşım balaca olanda ölümü qəbul edə bilmirdi, deyəndə ki kimsə ölüb daha olmayacaq ağlayırdı. Başqa yerdə yenidən doğulub yaşadıqlarına inanmaq rahatladırdı onu. indi mən də, inanmaq istəyirəm ki haradasa başqa yerdə doğulacaqsan, ümidvaram bu dəfə ruhun rahatlıq içində olacaq. Elə bilirəm çox təmiz, şərəfli və vicdanlı olduğun üçün bu dünya sənə ağır gəlirdi..

Düz bir aydır bütün kədərim içimdə yığılıb, nə kiməsə danışa bilirəm, yarısının vecinə deyil, yarısı danışsam pis olar, yarısı da gic gic məsləhətlər verər. Haradasa paylaşa bilmirəm, birdən sözlük çıxdı qarşıma, hələ də doğma imişik. Qaydaları unutmuşam, pozduğum olsa düzəldin, entrymə dəyməyin.