937. içimdəki qayğı və Sevgi aclığı zaman keçdikcə sonsuz və dərin qəzəbə çevrilir. Artıq heç nəyə həvəsim, inancım, yaşamağa xüsusi bir məqsədim yoxdur. Hər saniyəni sevmədiyim insanlarla eyni dünyada yaşamaq, onlarla eyni nəfəsi almaq əzab verir. Nə problemimin olduğunu özüm belə anlaya bilmirəm. Özümü karantin təsirindən yorulduğuma inandırmağa çalışıram. Sadəcə bezmişəm. Mənə əziz olan tək-tük insanlar üzülməsin deyə bu həyata dirənib nəfəsimi sayıram. Beynim susmur. Hər saniyə nələrsə haqqında düşünür. Nədir ətrafımda baş verənlərin səbəbi? Nə üçün hər şey belə olur? Sadəcə bunları düşünmək yorur...
Amma puzzle kimi toplamağa çalışdığım həyatımın bir gün bütün parçalarını toplayıb tamamlanacağına bütün qəlbimlə inanıram.
Sevgi ilə qalın...