1. Bu başlıqda başından sonuna kimi ən qaynar müharibə nöqtəsində olan bir yazarın müharibə təəssüratlarını oxuyacaqsınız. Dəftərimdəki qeydləri tarixini bildirmədən qeyd edəcəyəm...


Müharibə?
-Yaşamasam bilməzdim...
Nəyi bilməzdim?
- Ölüm qorxusunu, sağqalma instiktimizin gücünü, insan nəfsinin nələrə qadir olduğunu, dağıdıcı gücünü, ölülərdən qorxmamağı, yaralardan iyrənməməyi...
Bir söz var başına nə gələcəyini bilərək qorxmaq yaxşıdır, nəinki nə gələcəyini bilmədən qorxuyla gözləmək- həqiqətən belədir.
Səs gəldi,saat 6.30... Hamı sözləşmiş kimi qalxdı yatağından və evin silkələnməsindən, qulaqlarımızı tutan səs, küydən təsirlənmirmiş kimi çayını içdi hamı. Heç kim qorxuram demədi. Qorxmamalıydıq... Müharibəni gözləyirdik amma hər halda evimizin üstünə qəlpə səpələnəcəyini, uğultu ilə gələn o mərminin parçalarından mənə də pay düşəcəyini hesab etmirdim... Atam! Evimin üstünə qəlpə dağılarkən göz-gözə gəldiyim, "evimizə düşdü" deyib, təəccüblə üz- üzə baxdığım, bir tərəfdən də həmin an evdə olan anam və bacım üçün nigaran olan insan. Atam, biz bilmirdik ki, göz yaşı belə tökməyəcək qədər ağrıdan bədbəxtliklər olarmış. Bilmirdik ki, ayrı evlərdə yatdığımız gecələrdə sabahı bir-birimizi sağ tapmaq üçün dualar edərmişik. Bilmirdim, atam, bilmirdim ki, xəbərlərdə "Düşmən təxribatı davam edir, dinc əhalidən ölən və yaralananlar var" deyəndə, yeni o mərminin ünvanı evim, məhəlləm, küçələrim olanda telefonu əlim əsə-əsə alıb sənin nömrəni yığmaqdan qorxaram. Bilmirdim, yaralanan hər qarış torpaqla mən də biraz torpağa bataram. Bugün aramızda iki mərmi məsafəsi var, ya da bir saatlıq yol. Payımıza hansı düşər bilmirəm amma bu məsafə kifayət edir çörəyimin haram, gözləriminsə doğulandan anasız qalmış quzu kimi daim nəmli olmasına. Qan görəndə qıc oluram, amma qan qoxusuna da alışdım. Alışmaq istəməzdim..

Bəzi ağrılar dilsizdir, hansı ki, ilan kimi zəhərini qana qarışdırır. Bugün o dilsizlikdə, bilmədiklərimizi görüb, gördüklərimizi susaraq yaşayırıq. Müharibənin qanunudur susmaq;deməmək "şəhidim var" , deməmək "dayan, əsgər, heç bir qarış deyil canından artıq".
Mən indi yazıram arxa fonda çox istərdim olsun "De a'mour" amma fonda evi silkələyən top atəşləri və ağır artilleriya səsləri...

Mən yazıram - bir yelləncəkdə oturub yellənmədən, yelləyir evimizi, başımdakı damı, oturduğum döşəməni güclü ordumuzun düşmənə endirdiyi zərbələri, düşmənin göndərdiyi bapbalaca, şirin, 3-5 canlıq mərmiləri... O mərmilər ki, başımdan daş yağdırdı, o mərmilər ki, içimdəki təlatümləri oyatdı...
Yazmaq hiss etdiklərini olduğu kimi və söyləmək yaşadıqlarını yaşadığın kimi... mümkün deyil...