bir qarabağlının müharibə gündəliyi
595 | 4 | 16
əjdahalar googlla
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Müharibə?
-Yaşamasam bilməzdim...
Nəyi bilməzdim?
- Ölüm qorxusunu, sağqalma instiktimizin gücünü, insan nəfsinin nələrə qadir olduğunu, dağıdıcı gücünü, ölülərdən qorxmamağı, yaralardan iyrənməməyi...
Bir söz var başına nə gələcəyini bilərək qorxmaq yaxşıdır, nəinki nə gələcəyini bilmədən qorxuyla gözləmək- həqiqətən belədir.
Səs gəldi,saat 6.30... Hamı sözləşmiş kimi qalxdı yatağından və evin silkələnməsindən, qulaqlarımızı tutan səs, küydən təsirlənmirmiş kimi çayını içdi hamı. Heç kim qorxuram demədi. Qorxmamalıydıq... Müharibəni gözləyirdik amma hər halda evimizin üstünə qəlpə səpələnəcəyini, uğultu ilə gələn o mərminin parçalarından mənə də pay düşəcəyini hesab etmirdim... Atam! Evimin üstünə qəlpə dağılarkən göz-gözə gəldiyim, "evimizə düşdü" deyib, təəccüblə üz- üzə baxdığım, bir tərəfdən də həmin an evdə olan anam və bacım üçün nigaran olan insan. Atam, biz bilmirdik ki, göz yaşı belə tökməyəcək qədər ağrıdan bədbəxtliklər olarmış. Bilmirdik ki, ayrı evlərdə yatdığımız gecələrdə sabahı bir-birimizi sağ tapmaq üçün dualar edərmişik. Bilmirdim, atam, bilmirdim ki, xəbərlərdə "Düşmən təxribatı davam edir, dinc əhalidən ölən və yaralananlar var" deyəndə, yeni o mərminin ünvanı evim, məhəlləm, küçələrim olanda telefonu əlim əsə-əsə alıb sənin nömrəni yığmaqdan qorxaram. Bilmirdim, yaralanan hər qarış torpaqla mən də biraz torpağa bataram. Bugün aramızda iki mərmi məsafəsi var, ya da bir saatlıq yol. Payımıza hansı düşər bilmirəm amma bu məsafə kifayət edir çörəyimin haram, gözləriminsə doğulandan anasız qalmış quzu kimi daim nəmli olmasına. Qan görəndə qıc oluram, amma qan qoxusuna da alışdım. Alışmaq istəməzdim..
Bəzi ağrılar dilsizdir, hansı ki, ilan kimi zəhərini qana qarışdırır. Bugün o dilsizlikdə, bilmədiklərimizi görüb, gördüklərimizi susaraq yaşayırıq. Müharibənin qanunudur susmaq;deməmək "şəhidim var" , deməmək "dayan, əsgər, heç bir qarış deyil canından artıq".
Mən indi yazıram arxa fonda çox istərdim olsun "De a'mour" amma fonda evi silkələyən top atəşləri və ağır artilleriya səsləri...
Mən yazıram - bir yelləncəkdə oturub yellənmədən, yelləyir evimizi, başımdakı damı, oturduğum döşəməni güclü ordumuzun düşmənə endirdiyi zərbələri, düşmənin göndərdiyi bapbalaca, şirin, 3-5 canlıq mərmiləri... O mərmilər ki, başımdan daş yağdırdı, o mərmilər ki, içimdəki təlatümləri oyatdı...
Yazmaq hiss etdiklərini olduğu kimi və söyləmək yaşadıqlarını yaşadığın kimi... mümkün deyil...
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Uşaqlığım, dostum, böyüdük və sən sözünü tutdun. indi sıra sona qədər sağ qalıb bu zəfəri birgə qeyd etməkdədir. Nə olar ölmə! Bunu qeyd etməliyik, özdə uşaqlıq sözümüzü tutub, özümüzə sevimli çupaçupslardan alıb, bu divara söykənib yeyərək... sağ qal, gəl, gəlməlisən...
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Hər dəqiqə böyük səs, uğultu ilə üzərindən roketlər keçən, top zərbələrindən hər kərpici silkələnən, sabahkı varlığı sual altında olan evimdə...
Belə günlərdən birində çox yaxşı tanıdığım birinin şəhid olma xəbərini alıb, döşəmədə oturub ona son borcumu yeri yetirmək üçün ağlamaq istəyirdim. Olmurdu, artıq gözlərim nəmlənmirdi. Baxmayaraq ki, ürəyim yanırdı, hər şey bir yana qərargahı partlamadan saniyələr öncə o səsin onu necə qorxutduğunu düşünür və o qorxunu bütün qəlbimlə hiss edirdim... Yenə də gözlərim gördükləri qarşısında ağlamağı çoxdan tərgitmişdi.
Pəncərəyə baxırdım... Dünyanı evimizdən çölə həbs etmək üçün çəkilən dəmir barmaqlıqlar indi mənə qəfəsimin bir hissəsi kimi görünürdü, onlar məni bu evə, bu otağa, bu döşəməyə həbs etmişdi...
Günlərdir mən öz sevimli kreslomda oturmur, yatağımda yatmırdım. Ancaq döşəmə... Niyə?
-Hər halda indi mən öz mövcudluğumu sorğulamağı buraxıb, insan ağlının öz rifahı naminə yaratdığı bütün bu maddi varlıqları sorğulayır, onların mövcudluğuna da ikrah hissi ilə baxırdım.
Bütün bu şeylərlə məni təmin etdikləri üçün kimlərəsə borclu olmaq istəmirəm. Varlığın daha böyük bir mənası olmalıdır. Bütün bu madiyyat bir qığılcıma bələd deyilmi?
Əslində diogenin* bütün ömrünü bir çəlləkdə keçirmiş olmasına daim heyfsilənən mən istəklərimdən ibarət bir mağarada belə yaşamağa davam edə bilərəm. * Amma o mağara Şuşada olsun və almaq üçün başımdan dabanlarıma qədər qan axa-axa gedim.
Belə-bolca ifadə edilməmiş fikirlər müşayiətində bitirilən yazı.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Deyək ki, bir az sonra mən son sözlərimi yazacağam dəftərə, qarışıqlıq bitəndə tanışlarım "ölənlər" siyahısında adımla rastlaşacaq, bəs yaxşı onlar biləcəkmi ölmədən öncə nə düşündüyümü?!
-heç vaxt.
insan ölmədən bilməz bunu, öləndə də nə bildiyinin, nəyi anladığının bir önəmi yoxdur. Çünki daha bu təcrübə sənə heç bir dərs verməyəcək. insan ölümlə üz-üzə oturduqda, gələn qırıcı səslərinin hansınınsa düşmənə aid olması ehtimalını düşündükdə bəzi şeyləri anlayır. Məsələn, tam öləcəkkən görürsən ki, indiyə qədər sən yaşayırdın, hə, hə yaşayırdın amma bunu ölərkən dərk elədin. Əlindəki bir şeyi itirirsən- bax tam o anda anlayırsan ki, sən ona sahib idin, o sənin idi və artıq deyil. Fərqindəlik- itirdikdən sonra gəldikdə nə acı olur. O sənin idi, artıq deyil. Oyanıb işə gedirdin, evdə bir süfrə arxasında ailənlə otururdun. indi bir işin, bir evin, bir ailən yoxdur. Sahib olduqlarını itirdin...
Bir yaşam- bir həyatın var idi sənin. Daha olmayacaq. Çünki düşmənin qaranəfəs atdığı mərmi səni özünə hədəf seçdi və öldün...
Sevdin, sevildin evləndin amma bir ay olmamış öldürüldün. Yarım qaldın, yarım buraxdın...
Şəhadət- şəhidlik nə idi axı?!
Axı niyə?
Bəşəriyyəti məhv edən, insanlığı məhvə aparan nəfs- əlimdə olsa səni yer üzündən silərdim. Mən tanrı olsaydım nəfsi yaratmazdım...
üzv ol