56. gəlir yenə qara günlərim.
onsuz da psixologiyam yerlə sürünür, sərtləşməsi xəbəri indidən məni əzişdirib qoydu ora.
nəsə işin çıxır, 3 saat icazə alıb gedirsən çöldə işini görməyə, gözün qalır qotur saatda. əlin dolaşır ayağına. bilmirsən hansını çatdırasan, hansına qaçasan.
indi yenə iş yox, güc yox. qaxıl otur evdə, mariya. gör başına haranın daşını döyürsən. kitab oxumaq, filmə baxmaq, nəsə araşdırmaq da o deyil artıq. tək çarə bütün gün yatmaqdı. yeyib yatmaqdan porsuğa dönəcəm.
bu lənətə gəlmiş karantinə girəndə gül kimi ağlı başında adam idim, işdi-işayətdi qurtarsa və qurtardığını görmək qismət olsa ruhi xəstələr üçün dispanserdən qarşılayacam köhnə həyatı.
taxın da bu maskanı, sən canı. 2-3 dənə dılğır qayda deyirlər, yetirin də yerinə. sən taxma, mən taxmayım, o taxmasın, hə noldu? yolux xəstəliyə, yıxıl yerə, tirtap döşən, öl.
ölürsən cəhənnəmə öl, qara da gorun dibinə. camaatı niyə yoluxdurursan? niyə artıma, sərtləşdirməyə səbəb olursan? işindən niyə eliyirsən camaatı?
yolda maska taxmayan, bir-birinin ağzının içinə girən adam görəndə istəyirəm gedim bir lomba tüpürüm üzünə, sonra tutum başını çırpım divara ki, ay donuz, göydən düşmüsən? tax da zibili sınmış burnuna.
gecə-gecə cinə döndüm e yenə.