27. uşaq vaxtı qışı sevmə səbəblərimdən biri də 3 gözlü qırmızı peç idi. əlimə nə keçdi soxuşdururdum içinə, alovlanan kimi qırağa çəkib söndürürdüm. burula-burula uzanan nazik dəmirin nəyisə yandırması mənə çox maraqlı gəlirdi. elə bilirdim ancaq alov olan yerdə nəsə yana bilər..

hələ peçin dəmirlərinin üstündə plastilin əritməyi demirəm. iyi üçün sino gedirdim. özü də "plastilin əriyib içinə düşər, anam məni kəsər" qorxusuyla plastilinləri kabab kimi qələm içliyinə keçirirdim, arada dəmirə yapışdırıb "cızz" elətdirib bundan həzz alırdım.
sırf həmin "cızz" səsinə görə əlimi yaş eliyib suyu peçə çiləyirdim çox vaxt..

peçlə oynayanda mənə bacım yoldaşlıq edirdi və ağlımız kəsmirdi ki, onsuz evdə iy qalır, dəmirdə də plastilinin izi..

ayaqqabının içinə işəyib peçin üstündə qurutmadıqmı? qurutduq, hətta yandırdıq və ev qurumuş sidik iyinə büründüyü üçün eşşək kimi çırpıldıq. dəmirin açıq hissəsinə başqa dəmir dürtüşdürüb ilk "tokvurma"mızı yaşamadıqmı? yaşadıq. saç yananda qəşəng iy gəlir deyə bir-birimizin saçını yolub peçdə yandırmadıqmı? yandırdıq, nə qədər "dava"ya səbəb olacağını bilə-bilə həm də..

eh, bütün bunlar pəncərədən görünən qarın fonunda baş verirdisə tamam ayrı aləm idi. döyülə-döyülə baxdığım yağan mənim üçün böyük dəyərə malik idi. nə olursa olsun, gördüyüm bircə dənə qar dənəsi belə məni xoşbəxt etməyə qadir idi çünki.
kaş həmin ümidin çox-çox az bir qismi qalardı, kaş...