5. 1984-cü ildə Chet Baker konsertində olduğunu və ortamın həddindən artıq səs-küylü amma Chet'in bir o qədər sakit və utanqac olduğunu vurğulayan, daha çox Chet Baker həvəskarı amma eyni zamanda öz musiqilərinə yön vermiş Cocteau Twins, Velvet Underground, David Sylvian, Brian Eno, My Bloody Valentine və daha neçəsini saya biləcəyim bəstəkarların həm dəstəyi həm də stillərinə adaptasiya uydurmuş isveç doğumlu bəstəkardır. Bundan savayı klassik musiqiləri də sevən bəstəkar Bernard Herrman, John Barry və Ennio Moriccone kimi pianistləri də özünü bir növ kumir kimi seçir. Məsələn bunu daha çox Kings Cross albumunda görmək olar. Məsələn çox uzağa getməyək elə götürək albumun açılış mahnısı not time yet'i. Deyəsən o da mənim kimi klassik musiqiləri modernləşdirmə tərəfdarıdır. Əgər bunu dəstəkləmirsə üzər məni.

Yazmış olduğu mahnı sözləri də ayrı müəmmadır. Anlamaq olmur kim üzüb onu. Çünki özü bizləri üzülməyə, kədərlənməyə və nikbinliyimizi pozmağa sövq edir. Öz açıqlamasına görə, yoldaşı Laura ilə görüşməmişdən öncə intihara meyilli və çox depressiv biri imiş. Lakin Laura ilə hər şey dəyişib və həyatını, musiqilərini ona və uşağına həsr edib. Bu onu daha romantik biri halına gətirib çıxarıb. Başqa sözlə insanın dinə tutunduğu kimi o da Lauraya tutunub.

o qədər qəşəng mahnıları var ki, bilmirsən kimə xitab edib nə məqsədlə yazıb. həm biraz qısqanırsan həm də paylaşmaq istəyirsən, elə ona görə də:

(baxma: you'll miss me when i'm gone)
(baxma: drowsy)
(baxma: she doesn't live here anymore)
(baxma: not time yet)
(baxma: so tell the girls that i'm back in town)
(baxma: heard somebody whistle)
(baxma: bury the hatchet)