1. Dini inanclardan savayı mənşəyi artıq unudulmuş, daha qədim, fərqinə varılmadan inanılanlar və edilənlər nəzərdə tutulur. Bizim evdə dindən daha güclü yer ediblər özlərinə. yəni islamın bayramını iqnor edə bilərsən, amma düşmüş çörəyi öpməyə bilməzsən. Niyəsini bilmirəm, amma belə daha rahatdı yaşamaq. Yəqin ki, çox ailədə aşağıdakı adətlər və inanclar var. Məsələn:

1. Uzaq yola gedənin arxasıyca su atmaq.
2. Çörəyin bərəkət olması anlayışı. Əslində konsept artıq digər qidalara da böyüyüb (hər yemək bərəkətdir, hörmət edilməlidir) , amma çörək hələ də liderdi mövzuda. Atılmamasına çalışılır, harda yerə düşmüş/atılmış çörək görülsə, avtomatik öpülür və daha hündürə qoyulur. Həmçinin kimləsə kəsilən çörəyin də önəmi qorunub saxlanır, ona görə hər adamla yemək paylaşmıram daha, çünki layiq deyillər.
3. Novruzda və yeni ildə mütləq evdə olmaq və bayramlar qabağı evi mütləq yığışdırmaq. Bu yır-yığış vaxtı mütləq köhnə/qırıq/lazımsız şeyləri təkrar emal/təmir etmək, işlək olan əşyaları ehtiyacı olanlara vermək. Məsələn bu il pandemiya pox qoydu, ayırdığım heç nəyi təkrar emal bilmədim yeni il ərəfəsində.
4. Novruzda hər çərşənbə yanımızda olan və olmayan ev sakinləri üçün şam yandırmaq. Bura ölülər də daxildi.
5. Göz, enerji və aura kimi zad zud başımızın tacıdır. Üzərlik veçni əlimizin altındadı.
6. Qəbirüstü ziyarətində ölü ilə söhbət etmək. Yasin, fatihə filan bizə görə yersizdi (ölümüz ərəbcə bilmirdi, lol), amma son gündəm hadisələrindən mütləq xəbərdar olmalıdı. Ona görə hər şeyi danışırıq.
7. 40 yaşın qeyd olunmaması. Bilmirəm hardan gəlir, amma onu nəsə sınma nöqtəsi kimi qəbul etdiyimizə görə təmtəraqla qeyd olunmur. Qeyd etsən, bədbaxtçılıq olacaqmış.