3. Səviyyəli xəstəlikdi. Bir ara müayinə olundum, sonra başın buraxdım. Diqqət pozğunluğunun qarşısını almağın sadəcə bir yolu var. Mümkün qədər multitasking-i rədd eləmək. Bir də mimimalist yaşam tərzi. Ətrafda nə qədər fikri dağıda biləcək şey varsa uzaq tutmaq lazımdır. Bunlar alınmırsa, hələ də nədəsə diqqət dağılırsa, mütləq kimsə yanında olmalıdır xatırlayıcı kimi (reminder), yoxsa iş çətin olar. Mən bu yaşda belə hara gedirəmsə, əldə çanta ilə gedirəm. Deadline-ları, görüşləri çatdıra bilmirəm bəzən. Bunun da üstünə ara sıra ruh düşkünlüyü, ertələmələr gəlsə, heçnə, biabırçılıq.
Hiperaktivliyin də qarşısını ancaq planlı və disiplinli yaşamla almaq olar.
Bu qədər neqativin içində pozitiv yanları da var. Çeviklik, qısa zamanda ağla gəlməyən möhtəşəm problem həlləri. Çünki, beyin içəridən qaynayır, ona problem göstər, milyon dənə çözüm göstərsin sənə. Ona görə bu tip insanlar hər şeydən tez bezir, nəsə edəndə yarımçıq qalır, kimsə danışanda sonuna kimi qulaq asa bilmirik. həm diqqət pozğunluğundan dolayı, həm də hiperaktivliyin gətirdiyi o "sonunu bilirəm də, next elə" tələskənliyi. Çox zaman başqaları tərəfindən də ədəbsizlik kimi qarşılanır. Çünki, aşağı-yuxarı nə edəcəyini/deyəcəyini bilirəm də: Qısa kəs. Həmişə ehtimal düz çıxmır, əlbəttə ki. Elə olsa, toplanıb Allah deyərik.
Düz iki il müddətində müalicə olundum. Birinci il və ikinci il mrt elədilər, dəxlisiz yaddaş testləri filan. Axırda soruşdum ki, "bəs bu testlər nə mənə, baba?" Cavab olaraq söylədilər ki, bəlkə alzheimer xəstəsisən. Dedim, mənim qısa yaddaş pozuntum var, uzun yaddaş yox ki. keçmişi dünən kimi xatırlayıram. Flashback-lər ömrümə oturub. Nəysə, bir dərman yazdılar, mütəmadi olaraq atmalı idim. Yaddaş pozuntusu olana deyirsən ki, " bax aa yaddan çıxmasın, hər gün bu tabletkanı at" antik yunandan bu yana fəlsəfənin özü hələ belə paradoks görməyib. Nəysə ara sıra atırdım, yalan yox. Dərman guya beynin sağ və sol yarımkürələrinin fəaliyyətini bərabərləşdirəcəkdi. Nəticədə noldu? Ətrafımda baş verən hadisələrə kinodan bir kadr kimi baxırdım. Səslər və kadrlar tanış gəlirdi, amma nöqtələri birləşdirib bir anlam verə bilmirdim. Dərmanı saxladım. Bir il sonra yenə həkimin yanına gedəndə soruşdu ki bəs hiperaktivliyin necə oldu? Yazdığım dərmanı atırsan? Dedim, əslində yox. necə yəni " əslində yox?" Mən də dedim ki, onu indiyə kimi atsaydım, lom bürcünün zodiakına çevrilmişdim. Güldü, keçdi, daha heçnə yazmadı.
Bir sözlə, müalicəsi tamamilə mümkün deyil, amma müəyyən qədər nəzarətdə saxlamaq olar. Ancaq müsbət cəhətlərindən maksimum faydalananda mükəmməlin də üzərində bir şey ortaya çıxır. Geniş xəyal dünyası, aşıb daşan enerji düzgün yönləndirilsə, bir wunderkind ola bilərsiniz. Bu tip insanlar üçün ən ideal sənətlər rəssamlıq/riyaziyyat və bu qəbildən peşələrdir ki, hardakı disiplin yox, nəticə önəmlidir. Dağınıq, amma keyfiyyətli həyat tərzi.
Hə bir də problemə yönəlik biri olduğumuz üçün daim başımız bəlada. durduq yerə heçnədən problem yaradan tipik. Onsuz da dinc dayana bilsəydik, adımız "hiperaktiv" olmazdı ki.

üç il sonra gələn edit: bu həftə ev/ailə hekimimdən məktub almışam. açdım, baxdım ki, 3-cü dəfə bu illətlə diaqnostika olunmuşam. ciddi müayinə olunmağın zamanı gəlib. son zamanlar özümdə həm psixoloji, həm də mental olaraq problemler, pozuntular sezirdim.
mən: yalnızlıq, stress, günlük problemler, varoluşsal sancılar, gələcək qayğıları, bitmək bilməyən doktora tezi və s. və i.
adhd: eee, biz burda boşunamıyız, babayiğit?