70. içindəkilərin çölə, çölündəkilərin içəri girməyə çalışdığı distopik boş çoxluq.
altı il yaşadıqdan sonra arada rədd olub getmək istəyi basdırır.
(bax: azərbaycandan rədd olub getmək)

avropadan bura ilk gələndə heç bir dini, tarixi, siyasi, milli dəyəri, qohum-qonşu anlayışı olmayan torpaqlarda yaşamaq istəyirdim bütün dəyərlərin default sıfıra bərabər olduğu.
amma illər sonra ayılırsan ki, (ayılırsan: çünki bütün ölkə nəyinsə təsiri altındadır, hate, drugs, sex) yozlaşıb hissiyatsız dilədiyin cyborg'a dönmüsən amma bir nöqtədən sonra artıq o xoşbəxt saray faresi olmaq istəmirsən.

instant gratification (anlıq məmnuniyyətlər) bulağının başını bağlayan kimi hamı damarını götürüb küçəyə çıxır, ya da silahını.
adamlar əvvəl marixuananın illeqal olmasını "dövlətin onların ağıllanmasını istəmədiyi"-nə bağlayırdılar [facepalm şeysi], halbuki leqal olması bütün milləti daha da tənbəl evinə bağlı və siyasətdən uzaq edir əslində. win-win.

zeki və bacarıqlı insanları çıxsaq ortalama amerikalı çox maraqsızdır bayaqkı default sıfır dəyər söhbətinə görə. əlavə hobbi ya məşğuliyyəti də olmur belələrinin, olsa da ot çəkib konsertə getmək olacaq. qızların yarısının tinder profilində dediyi kimi "səmimi qızam, marixuana və musiqini xoşlayıram!". yanına bidənə də wanna suck my daddy yazılacaq uzağı.
seks bazarının bu qədər açıq olması da hissiyatsızlığa gətirib çıxarır hər iki cinsdə (molla mode on), seks sadəcə hansısa cümə axşamı adını unutduğun barlarda xatırlmadığın oğlanın xatirəsinə çevrilir.

ortalama amerikalı gənc iki işdə işləməlidir bara belə gedə bilmək üçün. ya da məsələn 4 saatlıq məsafədəki new york'u belə 30 yaşına qədər gedib görə bilməyənlər var səhərə qədər işlədikləri üçün. sonra da o insanlardan siyasi fikirə sahib olmaları gözlənilir sanki vecinəymiş kimi.
böyük şəhərlərin uzaqda olması və kiçik şəhərlərin hamısının bir-birinə oxşaması da bezdirir.
oxumaq istəyənlərə məsləhətim avropaya getmələri olardı. həm nisbətən ucuzdur həm kiçik məsafədə daha çox fərqliliyin olması səbəbilə daha cazib gəlir .