178. Oğuz atayın Tutunamayanlar romanındakı baş obraz turqut özben yaratdığı xəyali şəxsiyyəti olric olaraq adlandırmışdı.
romanın yarısından sonra ortaya çıxan bu obraz baş verən hadisələrin turquta təsiri ilə durmadan öz özünə danışmağa başlamasından yaranır. Elə kitabın başlanğıcı da belədir “o vaxtlar hələ olric yox idi; o vaxtlar turqutun başı bu qədər qarışıq deyildi”
O turuqutun qarmaşıq fikirlərinin, düşüncələrinin təzahürü, görə bilmədiyi və ya görmək istəmədiklərini önünə sərən mənliyi, bildikləri və ya bilmədiklərini bölüşdüyü biri olur.

-Mən hələ don kişotu da oxumamışam, olric. Özümdən utanıram. Heç nə bilmirəm, Olric.
-Olsun,əfəndimiz, siz onu içinizdə yaşadırsız, onu oxuyanlardan daha yaxşı bilirsiniz...
-bu böyük bir aldanış deyilmi, olric? Həmişə özüm üçün axtarıb tapdığım bir bəhanə deyilmi?

Bu və bənzər dialoqlarda öz özümə danışarkən bir yandan lənət oxuyub, digər yandan təskinlik axtaran qarışıq fikirlərimi əks etdirir sanki. Xülasə, olric turqut üçün nə idisə, sözlük də müəyyən qədər oxşar rolu yerinə yetirdiyindən bu adı turqutdan oğurlamış oldum. Affola turqut’cum

nick’i niyə olric yox da, olriccc deyə qeyd etməyimə gəlsək, nədənsə qeydiyyatdan keçdikdə ad çox qısa gəlmişdi.