113. "şirvan" siqaretinin qoxusu. nənənin qoxusu da qarışmışsa, ne ela.

uşaq vaxtı nənəmə çox, həddən çox bağlı idim. kənddə molla idi, yasa getməsin deyə özümü öldürürdüm, olmadı deyirdim məni də aparsın, bir yerdə ağlayaq daha çox pul qazanaq* elə bilirdim mollalar ağlayır deyə pul qazanır. mən də arada ağlayanda məşq edirdim ki, yaxşı alınsın, mollalığa gedim nənəmlə lol , həm də onsuz qalmayım, yoxsa ağlamaqdan ürəyim gedər... təbii ki, qoymurdular, mən də nənəmsiz nə edəcəyimi bilmirdim. ilk başlar çarpayısında uzanıb yastığını, paltarlarını, şallarını qoxulamaqla keçirirdim vaxtımı. o ki şəhərə gəlmək vadəsi yetişdi, nə özümlə yastıq gətirə bilirdim, nə şal.. nənəm də o vaxt üstü çirkli narıncı rəng olan qalın "şirvan" siqareti çəkirdi. maşına minib sumqayıta düşən moment ağlıma gəldi ki, tez yerdən bir siqaret kötüyü götürüm, yəqin ki, ən yaxşı ora hopub iyi. götürdüm, bükdüm cıpcıqqılı sellofan parçasına, ağzını düyünlədim. üstünə də kağızda yazı yazıb yapışdırmışdım:
"nənəmindi əl vurma!!!"

evdə mebelin lap başına qoyduğumuz səbətin içində ayı suveniri var idi, anamdan xahiş etdim ki, bu siqaret kötüyünü qoy ayının yanına, heç kim görməsin. nə də heç kim götürüb baxmasın, nənəmindi, birdən qoxusu uçub gedər, pis olaram.

bu kötük təxminən 12 il qaldı məndə. bu 12 ildə cəmi 5 dəfə açıb qoxlamışam, ya yox. hər qoxunu içimə çəkəndə kövrəlib ağlayırdım. nənəmə qarşı o qədər həssas idim ki, telefonda danışanda səsin eşitcək qəhər boğurdu məni. həməncə gözüm tərləyirdi. indi də eyni şey, tək fərq gözyaşımı ona göstərməməyimdi. danışandan sonra yenə həmin qəhər boğazımdan tutur, udquna bilmirəm.

siqaretin poetik yanı odur ki, dodaq yeri üçün xətt çəkilir ha, bax o hissəsi sırf sənə aid olur. hər hücrəsi, hər boşluğu sənin nəfəsinlə dolur və məni nənəmin siqaret kötüyünə bağlayan şey də bu idi. fikirləşirdim ki, bundan yaxın heç nə olmur adama. ən yaxşı bu kötükdən duya bilərəm nənəmi.

sonradan ağ siqaret kötüyü döndü oldu sarı. mən bacardığım qədər sellofanı açmırdım ki, ömrümün axırına qədər saxlaya bilim. təəssüflər olsun, bir gün köçəndə bacım məndən xəbərsiz harasa qoyubmuş itməsin deyə. amma indi hara qoyduğu yadına gəlmir və hər yadıma düşəndə içimdən çox dərin sızıltı keçir. içində ağrı, özləm, sevgi olan qarışıq duyğu və hislərlə dolu.

indi tək arzum, möcüzə olsun və o kötük tapılsın.