213. Gələcəyini heç yaxşı təsəvvür edə bilmədiyim və yaxın 10 il ərzində daimi yaşayış üçün tərk etməyi düşündüyüm dırnaqarası vətən, əslində dəyərsiz ölkə. Bacarmasam, qalıb mübarizə aparmaq kimi xülyalara getməyəcəm, cəhalətə qarşı bir fərd, bir can heç nə deməkdir. Vaxt gələcək, səni, məni, bizi yemək üçün vəhşiləşəcəklər, öz cahilliklərini aşmağa yox, ondan güc vasitəsitək istifadə etməyə çalışacaqlar. Onda bizim onlara qarşı heç bir silahımız olmayacaq, təəssüf ki, reallıq belədir.

Qəbul edirəm, Azərbaycana dair gələcəyi hər zaman aydın görürdüm, daha doğrusu, görmək istəyirdim, hər dəfə fərqli utanc hissi ilə rastlaşanda "eybi yox, bu da keçər" deyirdim, amma xeyli zamandır belə düşüncənin daşını atmışam, nə qədər bu sözü sevməsəm də, bura həmişə "xaraba" ünvanına layiq olub, istər insanı, istər idealları, istərsə də idarəçiləri həmişə bu xarabaya bərabər dəyərdə olublar, nə qram əskik, nə qram artıq. Azərbaycan budur, gördüyümüz xarabalıqdır. Bu xarabalığın düzəlməsi qeyri-mümkündür, çünki insanı buranın düzəlməsinə qarşı çıxır, bunu sikindirik arqumentlərlə dəstəkləyir və sənin söz deməyə, nəyisə cəhd göstərməyə həvəsin qalmır. Mənəvi sındırılma bu olsa gərək.

Nəysə, əlqərəz, Azərbaycan sevilməyə dəyər ölkə deyil, ümidvaram, bir gün hamımız istədiyimiz ölkədə, istədiyimiz şəraitdə yaşamağa layiq olarıq, burada məhv olmuş həyatlar görmək bizim bütün xoşbəxtliyimizi əlimizdən alır və almağa da davam edəcək.