987. özümdən çox narazıyam sözlük. çox dayazlaşmışam və mən öyrənmək istədiyim çox sahə var. bəlkə də, istədiyim onları bilməyimin fərqindəliyidir sahənin özü yox. amma bu halımla heçnə edə bilmirəm. rasional şəkildə arqument yürüdə bilmirəm, beynimdə ancaq heçbir işə yaramayan math formulalar fırlanır. imtahanlar məni harry potterdəki dementorlar kimi sovurur, xoşbəxt anlarımı özünə çəkir, məni heçliyə sürükləyir. bir müddət əvvəl, fikir fokusum sadəcə 1 yerə olduğu üçün düşüncələrimi və özümlə səmimiliyimi qoruya bilirdim. ancaq indi fikirlərim dağılıb, mən isə fikirlərimin dağıldığı məntəqələrdən tamam ayrı sahələrlə maraqlanıram. etməli olduğum ilə etmək istədiyim şeylər fərqlidir. ancaq etməli olduğum məntəqəyə çatsam anam sevinəcək. bəlkə də, hər şeyə tüpürüb qaçmaqdan məni saxlayan varlıq anamdır. bəlkə mən ona çox məna yükləmişəm bilmirəm, ancaq onda elə bir qüvvə var ki məni atın cilovu kimi saxlayır. əvvəl düşüncə dənizindən sədəflər çıxarırdım, indi heç dayaza da enə bilmirəm. ancaq öyrənmək istəyirəm, hərşeyi bilmək istəyirəm. sonra isə bunun mümkünsüzlüyü və anamın əziyyətləri yadıma düşür, vicdan əzabı çəkirəm. gün ərzində mənasız imtahanlara hazırlaşmaq üçün yoruluram və artıq bu yorğunluğu bastırmak üçün əziyyət tələb etməyən işlərə, sözlükdə, instagramda vaxt keçirməyə baş vururam. və bu o qədər rutin şəklində olub ki artıq devicedən uzaq dura bilmirəm. voldemort öz ruhunu horcruxlarda saxladığı kimi, mənim də ruhumun bir parçası telefon və kompyuterdədir. onlar məhv olsa, mən də olaram. ancaq mənim olmaq istədiyim situasiya bu deyil. yorulmağımın bir faydasının olmasını istəyirəm. imtahandan yaxşı bal toplamaq mənim üçün fövqəl fayda deyil. bütün bunları fikirləşdikdə yenə gözümün qabağına anamın səhər 8dən axşam 11ə kimi işləməyi gəlir və vicdan əzabı çəkirəm.
özümə yadlaşıram, sözlük. həm də çox. tamamilə bulantıdan ibarətəm artıq. özümlə səmimi belə ola bilmirəm. tanrı sözünü eşidəndə, görəndə artıq tahamülüm qalmır. həmin şeydən soyuyuram. bilmirəm, niyə bu qədər soyumuşam tanrı kavramından. ancaq tanrı fikrinin gətirdiyi huzura ehtiyacım var. sevgini, kədərlənməyi, empatiya qurmağı, hiss etməyi itirmişəm artıq. sevgini sevməyə ehtiyacım var, gözəlliyi sevməyə ehtiyacım var. bunu yazanda fərqinə vardım ki, dostum belə yoxdur. son səslə qışqırmaq istəyirəm, daxilimdəki fazlalıkları atmaq istəyirəm. sokratın tələbəsi var idi deyir yaşam üçün həzz lazımdır. gündəlik həzzlər bitdiyi və özündən sonra boşluq gətirdiyi üçün acı ilə qarışıqdır. sürekli hazz ancaq bilgelikdədir. əks halda yaşamın mənası yoxdur və insan özünü öldürməlidir bu mənasızlıqdansa. mən də özümü mənasızlıqda hiss edirəm. yaşamım çox boş dəyərlər üzünə gedir. hamısı pula görədir. azərbaycanda elm də pula görədir. hərşey. pulmərkəzciyik. pul tanrıdır bizim üçün. istəmirəm pul, mən həyata mənasız kağız parçası üçün yaşamaq üçün gəlməmişəm. bezmişəm, sözlük. bezmişəm. bitkinlik var. bitmək ölməyin ikinci adıdır. mən pulmərkəzci həyatı istəmirəm. tanrı, birşey elə. pulu yığışdır, dəyərini azalt. dərinləşmək istəyirəm. çox dayazam. sözlükdə yazmaq bir növ azaldır içində qarışıb getdiyim bu vicdan əzabını, ancaq bəlkə də bunları başqalarının oxuması üçün yazıram düşüncəsi məni yenə vicdan əzabına boğur.