244. sevgili sözlük, özümü necəsə işləməyə məcbur edirdim əvvəllər amma indi işsiz dayana bilmirəm. iş saatı səhər 10 axşam 6 arası olsa belə səhər səhər 9-dan axşam 9-a kimi qalıram bəzən gecələr ofisdə yatıram. elə bilirəm daha çox işləsəm ağrılarım azalacaq amma azalmır. maddələri həyatımdan daha yaxşı olmaq üçün çıxarmışdım amma gündə minimal 3 ya 4 stəkan espresso içib işləməyə çalışıram. non-stop siqaret çəkib özümü məhv edirəm hər keçən gün. ağrılarım azalmır amma işləyəndə ağrıları unuduram. son vaxtlar yuxularımda belə işləyirəm. dayandıra bilmirəm özümü elə bilirəm məhv olana kimi işləyəcəm. özümə niyə zülm verdiyimi anlaya bilmirəm. xoşbəxtlik anlayışını anlamıram, insanlar niyə xoşbəxt olmağa çalışır anlaya bilmirəm. bədbəxt olmaqda problem nədir axı? axı mənim gözümdə ağ və qara yoxdur ki, xoşbəxtlik və bədbəxtlik də olsun .