1. deputat, nazir, prakuror oğlunun şezofreniyadan əziyyət çəkdiyini və atıldığını görmək bilmirəm məndə hansı nadanlıqları yox etdi.
Amma bu o mən deyiləm.
Yeri gəlmişkən atılmaqdan heç vaxt qorxmamışamda, amma dəlixanadakı 30 gün həyatımın dönüş nöqtəsi oldu.
Dəlixanadan çıxarkən çöldə daha çox dəlinin olması məni çox sarsıtdı , çünki bilərəkdən dəli adı ilə var dövləti əlindən alınması üçün iynə dərmanla başı xarab edilən insanlar saysız hesabsız idi.
Ordakı ab hava insana çox yüklənir, 10 gündən sonra özünü qismən onlardan biri kimi hiss etmeye bashlayirsan.
Hər səhər 8də ,günorta 12də ,axşam 6da və 10da yeməyə ,dərmana getməkçün 150 xəstə ilə sıraya düzüləndə insan əlində nə qədər nemətlərin olduğunu anlayır , qəlbindəki kinləri küdurətləri atır.
61 yaşlı şizofrenin mənim atam bu binanı tikib deməsi və ovladın taleyi təəccubləndirir, həqiqətdədə belə idi. Soruşdum sənin kimsən varmı ? Dedi : bilmirəm məni 1981ci ildə bura atıblar heçkimdən xəbərim yoxdu.
40 ildə kim qalıb ölüb bilmirəm, bu binanı atam tikdirib.
Dedim : 40 ildə ölmək istəmədin mi ? Bu ağır həyata necə dözdün ? Dedi : yox yaşamaq yaxşıdı qoy belə olsun hələ ölmək istəmirəm.
Mən şizofrendə həyat sevgisin iylənmiş, pox iyi verən 30 metrlik koridor və palatalarda axtarmağa çalışdım amma heçnə tapmadım. O hələ yaşamaq istiyirdi baxmayaraqki , 61 yaşında 40 il dəlixanada yatırdı.
Nəticə , doğurdanda real idi , həqiqətən qıtlıq günlərində insanları öldürən aclıq deyil , öyrənmiş olduqları toxluqdur .
Bunu oranın suyuna yeməyinə qane olanda anlamış oldum.