3. təbriz bir azərbaycan şəhəridir, iran yox. indiki vəziyyət tarixi danmağa zəmin yaratmamalıdır. olduqca qədim şəhərdir. ilk gün canın sıxıla bilər amma gəzməyə başladıqca, baxışını, yanaşmanı dəyişdikcə daha da rahatlayırsan. şahgölü * elgölü də deyirlər parkında gəzmək ayrı zövq verir. şəhriyarın muzeyi, ərk qalası və başqa yerləri gəzmək olar. təbrizə doğru gedən yol o qədər boz, cansıxıcı, dağınıq və səssizlikdir ki, adma elə bilir təbrizdə də eynən belə bir mənzərə ilə qarşılaşacaq. amma tamamən fərqli aləmə düşürsən. iki hissəyə bölünüb təbriz: qədimi və modern. gərək ki, gəzəsən hər tərəfini və görəsən insanlar arasındakı fərqə qədər. modern ərazilərdə daha çox farslaşmış türklər görə bilərsən. amma qədimdə özləm dolu doğmaları.
təbrizin havasında həsrət var. insanlarla ünsiyyət hər an bunu hissetdirir. dünyanın gəzdiyim heç bir ölkəsində, şəhərində hətta, yaşadığım ölkənin heç bir şəhərində təbrizdəki qədər səmimiyyət, mehribançılıq görməmişəm. güney azərbaycanın digər şəhərlərində də belədir bəlkədə məsələn, ərdəbildə, urmiyədə, xalxalda, zəncanda ancaq bircə təbrizi gördüyüm üçün oraya aid edə bilirəm bunu. birinə yaxınlaşıb söz soruşmağa hətta peşman da olursan. səni ta həmin ünvana çatdırmayana, rahat olduğunu görməyənə qədər dincəlmirlər. az qalırlar canlarını çıxardıb verələr adama. üç kəlimələrindən ikisi "biz sizi çox sevirik"dir. adam utanır da. qarşılıq vermədiyi üçün. bir xalq olaraq o xalqa soyuq olduğu üçün.
təbriz, nostaljik hisslər üçün ən düzgün seçilmiş yerdir. uzunca qalıb, hər köşəsini kəşf etmək, hər torpağına ayaq sürtmək lazımdır. kiminsə üçün yox, insan özü mənəviyyətən təmizlənir sanki.