1. Ən sevdiklərinin gözünün önündə can verdiyi andır. Onsuz udquna bilsən, gözündə beş yerdən yaş töküləcək, adətən zəif görünməmək, başqasının yanında ağlamamaq kimi səbəblərdən soxursan içinə, ya da o ankı şokdan başa düşmürsən orda nə baş verir, O dəqiqələrin içində sadəcə flashback yaşayırsan, artıq geridə qalan deyilməmiş sözlər, peşmanlıqlar, xatirələr, gülüşlər.

Yaxınlarımla söhbət eləyəndə düşük-düşük həyat fəlsəfəsinə enib, ölmək üçün doğuluruq onsuz, əşi e hamımız öləcəyik, bərk dayanmışam söhbətlərinə enirəm ki, soyuqqanlı görünüm, neqativ yükləməyim qabağımdakın, birinin ölümünün geridə qalanlarda buraxdığı təsir görünməsin məndə də. Gecə olanda da ərgən kimi üsyanlara başlayıram ki, Böyüməyin bu qədər ağrılı olacağını bilsəm, böyüməzdim ala.
Ya da normal uşaqlar kimi məni mamam və atam böyüdərdi ki, uzun müddət iki yerdə ailəm olmuş, bu gün də məni böyüdən ikinci insanı və bütün uşaqlığımı itirmiş olmazdım.
Rasional düşünməyə başlayanda da ayağımdakı damaşniki çıxarıb başıma vurmağa hazırlaşıram ki, mamana edə biləcəyin yardım budur bu halında? Ərgən üsyanı? Ya da ölüm üsyanı?
"Ahh get, mamanı qucaqlaaa, ondan yapış" romantikası da ətimi tökür. Heç üzünü taraz görə də bilmirəm.
Nə bilim vallah, bir onu bilirəm ki, heç hənanın yeri deyildi.

Sözlüyü təmiz "ölümünü bizə danış" proqramına çevirdim bu 2 ayda haha. Anonimlik sağ olsun. Ağır doza dramatik entrylərimi və pişiklərimi də götürüm, gedim, pişik doğmaq ixtira ediləndə gələrəm. I need this.

Həyatdır, hər şey olur, amma elə sağlıq da, demək olar, hər şeydir, meows, sağlam qalın. -*