1003. hər gün saatlarla danışdığım, bir-birimizə heç kəsə deyə bilmədiyimiz şeyləri deyib növbə ilə ağladığım, sıra ilə insanları söyüb əsəbiləşdiyim, baxanda həqiqətən "bu insan elə bil mənəm" dediyim, mənə "biz eyni adamıq" deyən dostum özünü öldürüb. nə din, nə də yaradıcı tanıyıram, amma başımı bağladım, ayaq biləklərimə kimi örtdüm, üzü qibləyə diz çöküb oturdum. kimə hansı formada dua elədiyimi bilmirəm. alnımı qoydum yerə, uzun uzun o formada ağladım. pişiyim gəldi, fırlandı getdi. elə bir gün yoxdur ki, ona nə isə yazmayım. zəng eləyirəm cavab verən, mahnı göndərirəm qulaq asan yox. artıq neçənci belə itgidi bilmirəm. mən doğrudan dözmürəm. mən ona, o da mənə baxanda deyirdik ki "eyni zibilin içindəyik". eyni zibilin içində olduğum adam dözmədi, gəl indi döz. ailəsi ilə əlaqə qurmağa çalışıram, işə yaramır. özünü görməyə gedəcəkdim. deyirəm heç olmasa qəbrini görüm.