uşaq vaxtı danışmaq istəyirdik, qulaq asmırdılar. indi də qulaq asmağa adam tapılır, ancaq danışmaq istəyən o uşaq tapılmır. elə bil vaxt keçdikcə ünsiyyət tələbatım əriyib yox olur. dindirib-danışdıran olmasa heç ağzımı açmağa belə həvəs olmur. bəlkə də bu ətrafımdakı insanlarla da bağlıdı. amma əsas məsələ mənim bununla razı olmağım və barışmağımdır. nəyə görəsə bu, qorxudur məni.
sosiallaşıb həyatda qalmağa çalışan atalarımızı başa düşdüm, ancaq bu tərz mənlik deyil deyəsən. bəlkə də gələcəkdə bu fikirlərimi xatırlayıb gülüb istehza edə bilərəm. amma hələki əldə olan budur və sanki uzun müddət də belə davam edəcək.
hər nəysə, onsuz da out of context getmiş bu entrini dave gahanın adından elə burdaca təntənəli şəkildə sonlandırıram.
all I ever wanted
all I ever needed
is here in my arms
words are very unnecessary
they can only do harm
(youtube: 
)
)