39. zaman bizi gözləmir və heç vaxt da belə olmayıb, nə də olmayacaq.

bu gün idman edib, şəxsi inkişafımıza vaxt ayırmaq lazımdırsa, ayırmalıyıq. gələcək iş planları qurub, sərmaye yığmaq lazımdırsa, etməliyik. sevdiklərimizi uzun zamandır görmürük, söhbət etmiriksə, mütləq şəkildə təşkil etməli, sevdiyimizi və dəyər verdiyimizi hiss etdirməliyik. sonra gün olur çatırsan 28 yaşa, görürsən bu vaxta qədər o qədər gah ora-gah bura qaçmısan, özünü o qədər səpələmisən ki, əlində yekə bir "sıfır" var, başqa heç nə. yaxınların da yavaş-yavaş həyatdan köçür, içində n qədər deyilməmiş söz, ifadə edilməmiş hiss qalmışkən. halbuki vaxtında ifrata çıxartdığın əyləncələrdən, sosial medialardan, ya hər işə soxuıan "burnundan" işlərinə, sevdiklərinə də vaxt ayırsa idin, indi haralarda idin, necə ucalmışdın. və necə daxilin təməl olaraq rahat idi.
iradəsizlik, plansızlıq və disiplinsizlik öldürür. geriyə baxanda hərəkət olaraq ancaq yemək, içmək, gəzmək, durmaq, yatmaq, sıçmaq görmək istəmiriksə, bir yanda "bundan belə nə edim axı?" sualına cavab axtarmağa çalışaraq, dilxor olub başımızı vurmağa divar axtarmaq istəmiriksə, elə indidən başlamalıyıq. sonrakı peşmançılıq onsuz fayda vermir, bunu bilirik, amma çəkdirdiyi daxili acını, vicdan sızıltısını və boşluğu da bilirik. bunu ən ümdə tutub elə davam etmək lazımdır həyata. yoxsa bizdən bir pox olmayacaq. ən pisi də elə bunu bilə-bilə yerində saymaqdır. götümüzü yerdən qaldırmağın vaxtı çoxdan gəlib.