1. dostoyevskinin "cinayət və cəza romanında marmeladov içki satıcısına belə deyir:
"-sən elə bilirsən ki, sənin bu yarım şüşə arağın mənə ləzzət verdi? xeyr, mənə ləzzət vermədi, çünki mən o şüşənin dibində kədər axtarırdım, kədər və göz yaşı. bunu tapdım da, daddım da!"

hər insan üçün fərqlidir içki içmək səbəbləri. bir neçə ay bundan əvvəl içkiyə çox bağlanmışdım. içmə səbəbim isə depressiya idi - depressiyadan, məni boğan həqiqətlərdən uzaqlaşmaq istəyirdim. məqsəd reallıqdan qaçmaq idi, lakin içdikcə həqiqətlər daha da üzümə çırpılırdı. bunu bildiyim halda hər dəfə özümü aldadaraq bu dəfə yaxşıyam, içsəm kefim yaxşı olacaq deyirdim. lakin same old same old.
bir dəfə içib pis vəziyyətə düşəndən sonra vodkadan iyrəndim, daha sonra pivədən də. antidepressantlar qəbul etdiyim üçün içmək olmazdı, bu da bir səbəb idi içkidən uzaqlaşmaq üçün.

depressiv fazadan çıxıb ayıq beyinlə düşünəndə fərqinə vardım ki, içki içərkən əslində xoşbəxt olmaq üçün içmirdim. üzləşməyə qorxduğum reallıqları görəcəyimi bilirdim, buna görə özümü o situasiyaya salırdım. qəbul etmək istəmədiyim həqiqətlər içkili olarkən üzümə çırpılırdı və bu dəfə onlardan qaça bilməzdim. özümü içkinin qoynuna atıb həqiqətlərə məruz qoyurdum.
və depressiv faza elə bir bataqlıqdır ki, adam batdıqca batmaq istəyir. "kaş depressiyadan çıxsam" deyirsən, amma kədərdən, acıdan da zövq alırsan. içib reallıqla üzləşəndə daha da kədərlənirdim və bu ağrıdan zövq alırdım qəribə şəkildə. eynən marmeladov kimi...

indi isə ürəyim içmək istəmir. bəlkə də, artıq depressiv fazadan çıxmışam deyə. ya da heç bilmirəm niyə. bəzən səbəb lazım olmur reallığı qəbullanmaq üçün.