342. Həyatının heç olmadığı qədər mükəmməl getdiyi, xoşbəxtliyinlə "forslandığın", az qala əl götürüb sevincindən oynadığın bir zamanda göbələk kimi dəxlisiz yerdən çıxan problemlər. illərdir özümüzü mental sağlamlıq deyə-deyə öldürdük, dırnağımızla qazıya-qazıya ağ günə çıxdıq, indi də fiziki sağlamlıqla məşğul olmalıyıq. Gəl psixologiyanı da paralel qoru görüm, qoruya bilirsənsə.

Qoruyarıq yəqin, yox? Qoruyaq da day, bir zəhmət. O qədər zəhər içib sağ qalmışıq, çətinliklər içində qovrulub bişmişik, nə bilim e, uçurumdan yuvarlananda bir nazik budaqdan tutunub dayanmışıq. Təcrübəmiz var az-maz, sakitcə bunu da ötürək getsin.

Bir şey yaxşıdır ki, heç nəyim olmasa da ümidim var. Hələ nə belimizi bükmüşük, nə duruşumuzu itirmişik. Nə də qəhərdən, üzüntüdən boğazımız düyünləndiyi halda boşboğazlığımıza salıb deyinmişik. Həyatdır, başımıza gələnləri normal qəbul edib o cür davam etməliyik. Son aralar özümə təlqin etdiyim tək şey başıma gələnlərin normallığı və qəbullanmalı olduğum gerçəyidir. işə yarayır ha, elə tez sınmırsan problemlərin qarşısında.

Cavabını bildiyim halda səhərdən bir sualı verib dururam özümə: bu qayğılardan canımızı qurtarmaq ehtimalımız var yəni?