85. düşündükcə allaha inananların, inanmayanlara nisbətən daha xoşbəxt olduğu fikrinə qapılmışam. adamlar rahatdılar çünki onları cənnət gözləyir. heçnə etməsələr belə huri ilə cünup edəcəklər. öldüklərində buna inanıb ölürlər və xoşbəxt köçürlər bu dünyadan. nəticədə daha az axtarış=daha çox xoşbəxt. bəs biz bədbəxt ateistlər? təkamüldən giririk, varoluşsal sancılardan çıxırıq, beynin yüksək təzahürünə qədər oxuyuruq, araşdırırıq, öyrənirik. digər bir dünya isə olmadığı fikrindəyik. hal-hazırda düşündükdə məni çətin bir universitet sonrası həyat və karyera gözləyir. mənim tək həyatım budur. əgər uğurlu olmasam, ölənə qədər bu həyatı yaşayacam. öldükdən sonra mükafat alacam fikri də yoxdur. yəni elə də özümə motivasiya verə bilmirəm. qısaca heç bir halda xoşbəxt ola bilmirəm. məncə xoşbəxt olmağın əsas yollarından biri allaha inanmaqdan keçir. o əclaf hamımızı xoşbəxt edə bilər.