13. geyim seçimini evə gələcəyin vaxta görə etməkdir. bunu çox dərin təəssüf hissi, qorxu, üzüntüylə həyata keçirməkdir bir də.
9-10-dan sonra gələcəmsə mütləq şəkildə minimum cəlbedici şeylərdən belə qaçıram, adi makyaj nədir onu da minimuma endirirəm, gözə görünmək istəmirəm, çünki qorxuram, özü də çox qorxuram. yaxşı, istədiyin kimi geyinib dirənmək falan filan, başa düşürəm, amma mən təkəm, onlar çox. yolun ortasında biri çıxıb təcavüz edib başımı kəssə mənə maraqlı olmayacaq dirəniş-mirəniş. bakının mərkəzini keçdim, elə ki 20 yanvardan çıxıb evə - sumqayıta gəlirsən ha, bax o yolda nələr çəkdiyimi nə qədər izah etsəm az. taksiyə minirəm, qorxuyla, birdən məni düşürməz, sürər başqa yerə. təklif edən n qədər olub çünki, hay-şüvən salıb aradan çıxmışam. düşüb evə gəlirəm, 5 dəq piyada yol gedəcəm, hardansa otluqdan-kolluqdan biri çıxır, hiss edirəm izlənilirəm, sürətimi artırıram, bir də görürəm yanımda. mən nə bilim indi əlində bıçağı hazır vəziyyətdə deyil? əlbəttə qorxacam. üstünə qoyub qaçıram, yolda 1-cə nəfər görəndə xoşbəxtlikdən qol-qanad açıb uçuram, qışqırsam kimsə tez köməyə gələr deyə. bəlkə də həmin adam da bunun bir tayıdır e, yenə də həmin an yalnız müsbət köklənməyə ehtiyacım olur. o qədər qorxuram ki, az qalıram dizlərimi atım yerə, əllərimi açım göyə ağlaya-ağlaya qışqıram ki, ay allah, məni niyə qız qəbul bildin bu xarabada? ikinci səhvi edib bura göndərmisən, heç olmasa oğlan edəydin, bu iztirabları çəkməzdim.
yolda elə tiplərlə qarşılaşıram ki, elələrin yola verirəm ki, evə çatanda "bu gün de iyi direndin" deyib təskinlik tapıram. tiplərə baxıb özümə xal təyin edirəm, bunu keçsəm 50 xal, o biri əli-üzü kəsik manyakı keçsəm 200 xal zad. buna da bu cür maraq qatıb özümü oyundaymış kimi aparıram, yoxsa çətin idarə edəm özümü.
belə yəni, azərbaycanda qız olmaq çətindir, sumqayıtda qız olmaq lap çətindir, bakıda işləyib sumqayıtda yaşamaq əndazəni keçmiş şəkildə çətindir. hamısının başı batsın.