28. adi mübahisədən belə qorxacaq hala gəlməkdir.
düzdür, böyüdükcə ailədaxili münaqişələrə birbaşa təsir göstərə və azalda bilirsən, amma məsələ bu deyil. avtobusda 2 nəfər pəncərə üstündə didişəndə ürəyin əsir. qorxursan ki birdən məsələ ciddiləşər. əlbəyaxa olarlar, qışqırıb-bağırarlar. bilirsən sənə heç bir aidiyyəti yoxdur, ancaq qorxun, həmin mübahisənin sənin yadına salacaq, xatırlamağa və hiss etməyə təşviq edəcəyi şeylərdir.
qonşuda kimsə savaşır, mən evdə oturub az qala əsməcəyə düşürəm, elə bilirəm bu saat yenə qablar yerə çırpılıb sınacaq, kimsə yumruğunu qapının şüşəsinə vurub qolunu kəsik-kəsik edəcək, ya qonşular polis çağıracaq. hələ dava sonrası araya çökən ağır sükutu da hiss edirəm. sadəcə dəhşətdir.
nə qədər cürbəcür terapiyalardan keçirsən keç, seanslara girirsən gir, dərman atırsan at, uşaqlıq travmaları, özü də bu cüründən olanlar, doğrudan da çox çətin keçir. biz iz həmişə qalır oralarda və münbit şərait görən kimi yarasaya dönüb yapışır sinənə, beyninə, ruhuna. bu hissə yarasa deyirəm, özü də yepyekə qara yarasa. başqa cür təsvir edə bilmirəm hələ.

müsbət cəhəti də var amma. pisini dedik, yaxşısını da deyək. yaranacaq dava-qırğına qarşı zəifliyin var deyə, həm qabaqcadan problemin olmaması üçün düşünürsən, çətinliyə az düşürsən, həm də problem yaranmışsa, onu həll etmə bacarığın, analitik düşünmə qabiliyyətin artır. vakansiyalara baxanda tələblərin arasında "analitik düşüncə" görən kimi gülürsən ki, yesss, neçə illik təcrübəm var ahahags. başqa müsbət tərəfi yoxdur. buna da şükür, nə deyək.