1036. Sözlükdə bilgi verməyən entrylər yazmamağa çalışıram. Amma bu entryni yazmaq istəyirəm. Mənim evim ruhi xəstəxananın ( el dilində dəlixana) yanında yerləşir. bir qonşum ruhi klinikadır, digər qonşum isə köhnə bir qəbirsanlıq. Bura köçdüyüm gündən heç ağlımın ucundan belə keçməyib ki, qəbirsanlıqdan qorxum. Tanışlarım hər dəfə qorxamadan necə yaşayırsan orda sualı qarşısında çaşıram. Etiraf edim ki, mən Ölülərdən qorxmuram. Mən dirilərdən qorxuram. Çünki dirilərdən hər cür pislik görmüşəm həyatda. Amma ölü biri mənə heç nə etməyib. Nə isə sözüm bu deyildi. Demək mənim sağ qonşum olan ruhi dispanserdəki xəstələr hər gecə saat 1-i keçən kimi qışqırmağa başlayırlar. Orada tam olaraq nə baş verir bilmirəm. Amma onların bu yolla öz narazılıqlarını bildirdiklərindən və səslərini bizə çatdırmaq istədiklərindən əminəm. Bu qışqırıqlar çox vahiməli olur və təxminən bir saat davam edir. Etiraf edirəm ki, səslər kəsildikdən sonra içimdən oraya getmək keçir. Ümumən ruhi xəstəxanada ruhi xəstə kimi yaşamaq istəyirəm. Əcəb istəkdir. Bir dəfə həmin xəstələrdən biri xəstəxanadan qaçıb mənim qarajımda gizlənmişdi. Həkimlər və polislər qapı-qapı gəzib xəstəni axtarlrdılar. Mənim həqiqətən xəbərim yox idi məsələdən. Bir az da həkimlərlə aramızda dava oldu. Amma xəstə mənim həyətimdən tapıldı deyə yaman pərt olmuşdum. Amma məsələ bu deyildi. Xəstəni tapdıqdan sonra işçilər elə döydülər ki, mən ömrüm boyu belə aqressiya, belə nifrət görməmişdim. Nə qədər qışqırsam, müdaxilə etsəm də xəstəni ala bilmədim onlardan. O xəstə oğlan da ağlımdan heç çıxmır. Daim onu düşünürəm. Düşünürəm ki, o oğlan bu dünyanın ən günahsız günahkarıdır. Pox olsun belə həyata.