16. həyat öz axarında getməyi dayandıranda, sən və sənin inandığın hər şey gözünə dost kimi yox, düşmən kimi gəlməyə başlayanda mazqini xarab edən istəkdir.

kimsə yaşadığı hansısa hadisədən sonra kimisi gördüyü rəftardan sonra buna qərar verir, mən isə oturub illərlə ümid bəslədiyim, illərlə inandığım şeylərin yalandan ibarət olduğunu izləyirəm. dəstəklədiyim və istədiyim şeylər mənə heç aid deyilmiş və bəlkə də, öz xəyal dünyamda nələrsə yaratmışam. hansı ki qətiyyən mənə aid deyil, mənim deyil, mənlə bütünləşmir. həyatıma davam etməliyəm, amma necə davam etməliyəm? inandığın ideallar, fikirlər, inancların hamısı birdən-birə yoxa çıxanda insan iradəsi axıb gedən zamana qarşı güclü qala bilmir. özü də heç.

qaçıb getmək bir yol deyil, qalmaq da həmçinin. o qədər fikir burulğanında özümü itirirəm ki, istəyirəm sadəcə yox olum. birdən toza-buluda-zada nəyəsə dönüşüm və yox olum. yox olmağım hansı yolla ola bilər onu da düşünmürəm heç. sadəcə yox olum. bunu yazan adam da illər əvvəl dəfələrlə intihara cəhd etmiş adamdı. o vaxtdı çolpa cəsarətidi, amma heç birini tutdura bilməmişəm. indi etsəm, yəqin ki, bir dəfəlik edərəm, amma ona da cəsarətim yoxdu.