336. az qalıb, sözlük. 11 illik təhsil həyatımı bir neçə vaxt sonra sonlandırıb, ali məktəbə daxil olacağam. alışmağa çalışdığım, məcburi seçdiyim ixtisasa gedirəm, məcbur qalıb yenə də buna da şükür deyirəm.. ümumən, dərslərim yaxşıdır, özümdən gözlədiyimin daha yaxşısını edirəm, və məncə, məndə alınır.

qardaşım istedadımı üzə çıxarmasaydı bəlkə də, indiyə universitetə hazırlaşmırdım, bəlkə də, intihar etmişdim. nəm, yaxşı ki, üzə çıxardı. yazarlıq etdikcə rahatlayıram. arxaya baxıram ki, keçmişə nə qədər uğur və hadisə sığdırmışam, ala. balaca işlər deyil bunlar. çoxunun xəyalı olan həyatı yaşayıram bəlkə də. amma, hər şey çöldən göründüyü kimi deyil, təəssüf...

dünən anamdan əmimin xərçənginin irəlilədiyini, artıq beyninə sıçradığı xəbərini aldım. polşaya məni masterə aparacaqdı, ən böyük xəyalımız idi ikimizin də. 680 balla qəbul olmuşdu o universitetə, mənə deyirdi ki, məni keç, nə istəsən edəcəyəm. indi heç bilmirəm, qəbul imtahanına girənə qədər yaşayacaqmı? atam həmişə rayonlarda olub deyə əmim mənə ata yarısı olub, onu çox istəyirəm, atam qədər çox sevirəm onu. deyəsən, o da 1 ildə itirdiyim 3 dostum kimi, birlikdə universitetə hazırlaşdığım rizvan kimi məni qoyub gedəcək. mən yoruldum axı, sözlük. hansı günahımın qarşılığıdır bu qədər itki? 17 il boyu məni böyüdən, boya başa çatdıran, hamıdan çox dəstək olan insan olan əmimin ömrünün sonuna az bir müddət qalıb, bu artıq sondur və mən bunu dərk edirəm, tibbin belə əlindən heç nə gəlmir artıq. əmi, 14 ildir bu sikik xəstəliklə mübarizə aparırsan, indi bir dəri, bir sümük qalmısan. güclü qal, əmi. bir az da yaşa, mən hələ doymamışam səndən, balaca qızın, qardaşların, bacın səndən doymayıb. bəs o xatirələr? bəs polşaya gedəcəkdik? döz. bir az da döz, əmi. mən səni itirmək istəmirəm.

qəribədir, sözlük. istəyirəm onu qucaqlayım. heyf, indi dərsə girməliyəm. yoxsa, işinə gedib sarılardım ona. can əmim. can. bir gün sən getdikdən sonra bu yazını oxumaq əzab verəcək.