34. düzgün forması doğum günü olmalıdır, amma hamımız ad günü deyirik. kimsə doğum günümü qeyd edirəm demir. il ərzində ən nifrət etdiyim gündür. və ya nifrət etdiyimə özümü inandırmışam və həqiqəti qəbul etmək istəmirəm. çünki ad günlərim adətən məyusluq, kədər, gözləntilərin qarşılanmaması ilə yadımda qalır. hər dəfə mənim üçün çox dəyərli olan kimsə unudur məni.

ən yaxşı ad günlərim 1-ci sinifə qədər idi səhv xatırlamıramsa. ibtidai sinifdə kimin ad günü olsa ya konfet, ya da popkek filan paylayırdı sinifdəki uşaqlara. mənim ad günüm həmişə payız tətilinə düşürdü, ona görə heç vaxt siniflə qeyd etməmişəm. ad gümündən 3 gün sonra məktəb açılırdı, sonra həvəs olmurdu heç. yuxarı siniflərdə popkeki tort əvəz elədi. kimin ad günü olsa bufetdə tortla qeyd edirik. və mən yenə də tortla qeyd edə bilmədim. 8-9 sinifdə isə tort da olmadı, sadəcə pul yığıb ad günü olan uşağa hədiyyə alırdıq. heç vaxt ad günümü məktəbdə qeyd etmədim və hədiyyə vermədilər mənə. düzdür, heç samballı hədiyyə olmurdu. amma ən azından özünü önəmli hiss edirdin. 10-11 sinif məşğələlərə görə demək olar məktəbə çox az getmişəm. zatən sinif içində qruplaşma var idi, hərə öz dünyasındaydı.
uni vaxtı da xoşbəxtlikdən (?) ad günüm kollekvium vaxtına düşür və əksəriyyətin kefi qara olur. onsuz qrup yoldaşlarımın çoxu ilə yaxınlığım yoxdur. düzü, onlardan heç bir gözləntim də olmur. amma bəziləri həqiqətən dəyər göstərir və bundan xoşbəxt oluram keçici də olsa.

aşağı yaşlarda ad gününü hədiyyələr üçün gözləyirsən. yaş artdıqca isə sənin üçün önəmli birinin təbriki üçün gözləyirsən, həm də o gün gəlsin istəmirsən. və adətən sən həmin insan üçün çox önəmli olmadığın üçün o təbrik gəlmir çox vaxt. dəyər verdiyin insanın səni önəmsəmədiyi isə çox acıdır... il dəyişdikcə təbrikini gözlədiyin insanlar da dəyişir. bu isə artıq bizim düşüncələrimizin dəyişdiyinin göstəricisidir. hər nə qədər dəyişsək də, məyusluqlar həmişə olur. yaşın artması artıq məsuliyyətlər gətirir, üzücüdür.

ps: bu gün ad günüm deyil, keçən doğum günümdən notlarda qalmış yazıdır.